ازین سوی خسرو بران رزمگاه

همه رزمگاهش به تاراج داد

یکی بارهٔ تیز رو برنشست

به پیش اندر آمد یکی خارستان

به غلتید در پیش یزدان به خاک

پی دشمن از بوم برداشتی

پرستنده و ناسزا بنده ام

وزان جایگه شد به پرده سرای

بفرمود تا پیش او شد دبیر

ز چیزی که رفت اندران رزمگاه

نخست آفرین کرد بر دادگر

دگر گفت کز کردگار جهان

به آذرگشسپ آمدم با سپاه

بدان گونه تنگ اندر آمد به جنگ

چو یزدان پاکش نبد دستگیر

چوبیچاره تر گشت و لشکر نماند

همه لشکرش را بهم بر زدیم

به فرمان یزدان پیروزگر

نهادند برنامه بر مهرشاه

فرستاده با نامه شهریار

چو آن نامه برخواند قیصر ز تخت

به یزدان چنین گفت کای رهنمای

تو پیروز کردی مر آن بنده را

فراوان به درویش دینار داد

مر آن نامه را نیز پاسخ نوشت

سرنامه کرد از جهاندار یاد

خداوند ماه و خداوند هور

بزرگی و نیک اختری زو شناس

جز از داد و خوبی مکن در جهان

یکی تاج کز قیصران یادگار

همان خسروی طوق با گوشوار

دگر سی شتر بار دینار بود

صلیبی فرستاد گوهر نگار

یکی سبز خفتان به زر بافته

ازان فیلسوفان رومی چهار

چو زان کارها شد به شاه آگهی

پذیره فرستاد خسرو سوار

بزرگان به نزدیک خسرو شدند

چو خسرو نگه کرد و نامه بخواند

به دستور فرمود پس شهریار

نه آیین پرمایه دهقان بود

چو بر جامهٔ ما چلیپا بود

وگر خود نپوشم بیازارد اوی

وگر پوشم این نامداران همه

مگر کز پی چیز ترسا شدست

به خسرو چنین گفت پس رهنمای

تو بردین زر دشت پیغمبری

بپوشید پس جامهٔ شهریار

برفتند رومی و ایرانیان

کسی کش خرد بود چون جامه دید

دگر گفت کاین شهریار جهان