سپه را بکردار گردان سپهر

هواشد زگرد سپاه آبنوس

بیام سوی آذرابادگان

بلشکر گه آمد دمادم سپاه

چنان لشکری گشن وراهی سه دوک

بدو گفت مهتر تویی بررمه

عنان بارهٔ تیزتگ راسپرد

همی راند شادان دل وراه جوی

که کردی میان بزرگان منی

که بندوی خال جهانجوی بود

ز لشکر نگه کرد خسرو به راه

چنین اسپ تازان به دشت نبرد

برین گونه تازان زبهر چیند

برانم که آن مرد ابلق سوار

همان یارش ازلشکری دیگرست

که این کی بود ای سوار دلیر

مگر پاک یزدان بود یاروپشت

وگر کشته بردار میدان بود

بدان سونگه کن که اوخال تست

ز گستهم گوینده جز جان مجوی

پیاده شدند اندران سایه گاه

ستودند و بردند پیشش نماز

که گفتم تو راخاک یابم نهفت

همان مردمی کو ز بهرام دید

وزان پوشش جامهٔ شهریار

ازان پس بدو گفت کاین مردکیست

تو مو سیل را چون نپرسی زمهر

نخفتست هرگز بباد بوم

نه خرگاه وخیمه سرای وی است

سلیح بزرگی وگنج درم

نیازش ببرگشتن شاه بود

که رنج تو کی ماند اندرنهفت

همان نامت از مهتران مه شد

بمن بریکی تازه کن روزگار

ستایش کنم فر و زیب تو را

درفشان کنم زین سخن گنج تو

شد آن مرد بیدار دل ناشکیب

همی خیره گشت از نهیب ورا

جهانجوی فرمود تا بر نشست

همی تاخت تا پیش آذر گشسپ

دلش بود یکسر بدرد آژده

به پیش جهاندار یزدان پرست

بر آتش بر آگند چندی گهر

بنالید وز هیربد برگذشت

سردشمنان اندر آور بخاک

همه راه نیکی سگالم همی

بگفت این و بر بست زرین کمر

همی شد خلیده دل و راه جوی

همان تیره گشت آن شب دیریاز

که تا باز جویند کارجهان

که آمد ز ره شاه گیتی فروز

زمین شد به کردار دریای نیل

بیاری به نزدیک خسرو شدند