جهان شد ز گرد سواران سیاه

همه نامدار ازدرکارزار

سرآمد برو روزگار درنگ

خردمند و با سنگ و با رای وکام

همی خواست ازکردگار آفرین

به آیین نیکو بخسرو سپرد

کزان کند شد بارگیهای تیز

ز یاقوت وز جامهٔ زرنگار

به زر پیکر و از بریشمش بوم

سه تاج گرانمایه گوهرنگار

جلیلش پر ازگوهر شاهوا ر

ز گوهر درفشان چو چشم خروس

زایوان برفتند با رنگ وبوی

بیامد بزرین وسیمین ستام

پری چهره و شهره ودلگسل

خردمند و با دانش ونامدار

همان نیز با مریم اندرنهفت

همان بخشش و خورد و شایستگی

فزون بد ز سیصد هزاران هزار

ز گوهر نگار افسری بر سرش

ز شایسته هر چیز بسیار داد

سزد گر بر آرید گردن بماه

نخیزد کسی از میان مهان

که اندر سخنها میانجی بود

که نفروشد آزادگان را بچیز

اگر چند ماند بگیتی بسی

که تا آشکارا شود زو نهان

همه کار و کردار او ایزدیست

برفتند با دانش و رهنمون

که تارفتنش کی به آید ز جای

به نیک اختر و فال گیتی فروز

سدیگر بیامد به پیش سیاه

سخن گفت با او ز اندازه بیش

نگه دار و مگشای بند ازمیان

ببیند که کاری رسد نو تو را

که یار تو بادا برفتن سپهر

بدان جنگ سالار لشکرش بود

بران برنهادم که هم کیش تست

سپاهی برین گونه آراسته

بگفت و گریان بپیچید روی

نیا طوس در پیش با گرز وتیغ

ازان شارستان برد لشکر به راه

درفش سواران جوشن وران

سواران بیدار و مردان مرد

بخندید چون گل بوقت بهار

مران باره را پاشنه خیز کرد

بپرسیدن آزادی اندرگرفت

ابا رنج دیگر تهی کرد گنج

بپرده درون روی مریم بدید

ز دیدار آن خوب رخ گشت شاد

نهفته یکی ماه را ساخت جای

چهارم چو بفروخت گیتی فروز

نیاطوس را پیش اوخواستند

سران سپه را همه بیش و کم

کدامند و مردان جنگاوران

که آورد گیرند روز نبرد

گزیده سواران خنجر گزار

سواران گردنکش ورزمخواه

که چرخ آفرید و زمان و زمین

چه برنامور قیصر وکشورش

مرا یارباشد گه کارزار

زمین رابکوکب ثریاکنم

فلک یارومهر ردان بوستان