ستاره به برج شباهنگ شد

که پیش آرد اندیشه های دراز

که کس بازنشناسد او را به جسم

پراز شرم با جامه های طراز

پس پشت و پیش اندرش بندگان

بگریان زنی ماند آن خوب روی

سرشکی ز مژگان بینداختی

زنی یافتی شیفته پر ز نور

دو رخ زرد و مژگان چو ابر بهار

بر قیصر آمد یکی رهنمای

به پیش طلسم آمد آنگاه تفت

فرستاد و گستهم را پیش خواند

یکی دختری داشتم چون نگار

یکی خویش بد مرو را نامجوی

ز بی دانشی روی بگشادمش

سوی آسمان شد روان جوان

شده روز روشن برو لاژورد

جهان نو از رنج او شد کهن

سخنهای دانندگان برگزین

مگر با تو او برگشاید زبان

مگر از دلش رنج بیرون کنم

گشاده دل و بر سخن کامگار

طلسم از بر تخت بردش نماز

سخن گفت با دختر سوکوار

سخنها که او را بدی سودمند

خردمند نخروشد از کار داد

چه در بیشه شیر و چه ماهی در آب

که زن بی زبان بود و تن بی روان

بینداختی پیش گویا پزشک

فرستاد قیصر کس او را بخواند

کزو تیره گردد همی افسرم

نبد پند من پیش او کاربند

که امروز با اندیان باش جفت

کند جان ما رابدین دخت شاد

سخن گویی ازنامور شهریار

کزو آتش آید همی برسرم

بداند سرماهی وارزتان

چوپاسخ به آواز فرخ دهد

که خوناب بارد همی برکنار

سخن گوی وهریک بننگ نبرد

زن بی زبان خامشی برگزید

ببیچارگی نزد داور شدند

نبد پند ما مر ورا سودمند

که ما سوکواریم زین سوکوار

سوی رای خراد بر زین شتاف

گزین سر تخمهٔ اردشیر

مگر یک ره آواز او بشنوی

ز ایوان به نزدیک آن سوکوار

نگه کرد روی و سر و افسرش

طلسم فریبنده بردش نماز

پراندیشه شد مرد مهتر نژاد

پرستندگان را بر او بدید

پرستنده باری چرا خامش است

سزیدی اگر کم شدی خشم اوی

چپ وراست جنبش نداند همی

نه جنبان شدش دست ونه پای رفت

جز از دست جاییش جنبان بدی

وگر دست جای دگر آختی

نباشد جز از فیلسوفی طلسم

که این ماه رخ را خرد نیست جفت

که بالوی و گستهم نشناختند

وگر چشم ما را ببندی همی

گشاده رخ و سیم دندان شود