چو آن نامه نزدیک خسرو رسید

به ایرانیان گفت کامروز مهر

زقیصر یک نامه آمد بلند

همی راه جوید که دیرینه کین

چنین یافت پاسخ زایرانیان

چواین راست گردد بهنگام تو

چوایشان بران گونه دیدند رای

دوات و قلم خواست وچینی حریر

یکی نامه بنوشت بر پهلوی

که پذرفت خسرو زیزدان پاک

که تا او بود شاه در پیشگاه

نخواهد ز دارندگان باژ روم

هران شارستانی کزان مرز بود

بقیصر سپارد همه یک بیک

همان نیز دختر کزان مادرست

بهمداستان پدرخواستیم

هران کس که در بارگاه تواند

چوگستهم و شاپور و چون اندیان

چو لشکر فرستی بدیشان سپار

بخویشی چنانم کنون باتو من

نخستین کیومرث با جمشید

دگر هرچ هستند ایرج نژاد

بدین همنشان تا قباد بزرگ

همه کینه برداشتیم از میان

ز قیصر پذیرفتم آن دخترش

ازین بر نگردم که گفتم یکی

تو چیزی که گفتی درنگی مساز

چو کرد این سخن ها برین گونه یاد

سپهبد چو باد اندر آمد زجای

همی تاخت تا پیش قیصر چوباد

چو قیصر ازان نامه بگسست بند

بفرمود تا هر که دانا بدند

به نزدیک قیصر شدند انجمن

که اکنون مر این را چه درمان کنیم

بدین نامه ما بی بهانه شدیم

بزرگان فرزانه برخاستند

که ما کهترانیم و قیصر تویی

نگه کن کنون رای و فرمان تو راست

چو بشنید قیصر گرفت آفرین

همی بود تاشمع گردان سپهر