چوروی زمین گشت خورشید فام

ببهرام گفت ای جهاندیده مرد

چو خسرو شما را بدید او برفت

کنون گر تو پران شوی چون عقاب

نبیند کسی شاه را جز بروم

کنون گر دهیدم به جان زینهار

بگویم سخن هرچ پرسد زمن

وگرنه بپوشم سلیح نبرد

چو بهرام بشنید زو این سخن

به یاران چنین گفت کاکنون چه سود

همان به که او را برپهلوان

بگوید بدو هرچ داند ز شاه

به بندوی گفت ای بد چاره جوی

فرود آمد از بام بندوی شیر

چوبشنید بهرام کامد سپاه

زپور سیاوش بر آشفت سخت

نه کار تو بود اینک فرمودمت

جهانجوی بندوی را پیش خواند

بدو گفت کای بدتن بدکنش

سپاه مرا خیره بفریفتی

تو با خسرو شوم گشتی یکی

کنون آمدی با دلی پر سخن

بدو گفت بندوی کای سرفراز

بدان کان شهنشاه خویش منست

فداکردمش جان وبایست کرد

بدو گفت بهرام من زین گناه

ولیکن تو هم کشته بر دست اوی

نهادند بر پای بندوی بند

همی بود تا خور شد اندر نهفت