چوبهرام رفت اندر ایوان شاه

زره دار و شمشیر زن سی هزار

چنین لشکری نامبردار و گرد

وزان روی خسرو بیابان گرفت

چنین تا بنزد رباطی رسید

کجا خواندندیش یزدان سرای

نشستنگه سوکواران بدی

چنین گفت خسرو به یزدان پرست

سکوبا بدو گفت کای نامدار

گرای دون که شاید بدین سان خورش

ز اسب اندر آمد سبک شهریار

جهانجوی با آن دو خسرو پرست

بخوردند با شتاب چیزی که بود

چنین گفت پس با سکوبا که می

بدو گفت ما می زخرما کنیم

کنون هست لختی چو روشن گلاب

هم آنگه بیاورد جامی نبید

بخورد آن زمان خسرو از می سه جام

چو مغزش شد از بادهٔ سرخ گرم

نهاد از بر ران بندوی سر

همان چون بخواب اندر آمد سرش

که از راه گردی برآمد سیاه

چنین گفت خسرو که بد روزگار

نه مردم به کارست و نه بارگی

بدو گفت بندوی بس چاره ساز

بدو گفت خسرو که ای نیک خواه

بدو گفت بندوی کای شهریار

ولیکن فدا کرده باشم روان

بدو گفت خسرو که دانای چین

که هرکو کند بر درشاه کشت

چو دیوار شهر اندر آمد زپای

چو ناچیز خواهد شدن شارستان

توگر چاره جویی دانی اکنون بساز

بدو گفت بندوی کاین تاج زر

همان لعل زرین چینی قبای

برو با سپاهت هم اندر شتاب

بکرد آن زمان هرچ بندوی گفت

چو خسرو برفت از بر چاره جوی

که اکنون شما را بدین بر ز کوه

خود اندر پرستشگه آمد چو گرد

بپوشید پس جامهٔ زرنگار

بران بام برشد نه بر آرزوی

همی بود تا لشکر رزمساز

ابرپای خاست آنگه از بام زود

بدیدندش از دور با تاج زر

همی گفت هر کس که این خسروست

چو بند وی شد بی گمان کان سپاه

فرود آمد و جامهٔ خویش تفت

چنین گفت کای رزمسازان نو

که پیغام دارم ز شاه جهان

چو پور سیاووش دیدش ببام

بدو گفت گوید جهاندار شاه

ستوران همه خسته و کوفته

بدین خانهٔ سوکواران به رنج

چوپیدا شود چاک روز سپید

بیاییم با تو به راه دراز

برین برکه گفتم نجویم زمان

نیاکان ماآنک بودند پیش

اگرچه بدی بختشان دیر ساز

کنون آنچ ما را به دل راز بود

زرخشنده خورشید تا تیره خاک

چو سالار بشنید زو داستان

دگر هرکه بشنید گفتار اوی

فرود آمد آن شب بدانجا سپاه

دگر روز بندوی بربام شد

بدو گفت کامروز شاه از نماز

چنین هم شب تیره بیدار بود

همان نیز خورشید گردد بلند

بیاساید امروز و فردا پگاه

چنین گفت بهرام با مهتران

چو بر خسرو این کار گیریم تنگ

بتنها تن او یکی لشکرست

وگر کشته آید به دشت نبرد

هم آن به که امروز باشیم نیز

مگر کو بدین هم نشان خوش منش

چنان هم همی بود تا شب ز کوه

سپاه اندرآمد ز هر پهلوی