ز پیش پدر گرد گیتی فروز

شب تیره را روز پنداشتی

بتابنده روز و شبان سیاه

یکی دشت پیش آمدش پر ز گور

تگ گور شد از تگ او گران

نیابد ازو دام و دد زینهار

به حلقه درآورد گور دلیر

بیامد برش چون هژبر دمان

بدو خاک و خاشاک و هیزم بسوخت

ازان پس که بی پوست و بی جانش کرد

همین بود دیگ و همین بود خوان

چرا دید و بگذاشت در مرغزار

در بیم را جای ایمن شناخت

که پیلی نیارست ازو نی درود

به سوی کنام خود آمد دلیر

بر او یکی اسپ آشفته دید

چو خواهم سوارم خود آید به دست

چو آتش بجوشید رخش آن زمان

همان تیز دندان به پشت اندرش

ددی را بران چاره بیچاره کرد

جهان دید بر شیر تاریک و تنگ

که گفتت که با شیر کن کارزار

من این گرز و این مغفر جنگجوی

کمند کیانی و گرز گران

خروش توام چون رسیدی به گوش

ترا جنگ با شیر کوته شدی

تهمتن ز خواب خوش آمد ستوه

ز یزدان نیکی دهش کرد یاد