برون کرد مردی چو مرغی به پر

به نزدیک دستان و رستم درود

به خاک اندر آمد سر تاج و تخت

همی بگسلد زار جان از تنم

همی از جگر سرد باد آورم

ز کم دانشی بر من آمد گزند

همه سود را مایه باشد زیان

بگفت آنچ دانست و دید و شنید

بیاراسته چون گل اندر بهار

تو گویی که باد اندر آمد ببرد

ز دشمن نهان داشت این هم ز دوست

که زین بر زمانه چه خواهد رسید

که شمشیر کوته شد اندر نیام

وگر تخت را خویشتن پروریم

به ایرانیان بر چه مایه بلاست

بخواهی به تیغ جهان بخش کین

ترا پرورانید پروردگار

که آسایش آری و گر دم زنی

سر از خواب و اندیشه پردخت کن

که گوید که او را روان آرمید

از آوای تو کوه هامون شود

به جان از تو دارند هرگز امید

همه خرد بشکن بگرز گران

درازست و من چون شوم کینه خواه

دو راهست و هر دو به رنج و وبال

دگر کوه و بالا و منزل دو هفت

بماند بدو چشمت از خیرگی

که یار تو باشد جهان آفرین

پی رخش فرخ زمین بسپرد

نیایش کنم پیش یزدان پاک

همان پهلوی چنگ و گوپال تو

برآید به فرمان گیهان خدیو

چنان کاو گذارد بباید گذاشت

بخوانند اگرچه بماند بسی

گذارد به رفتن نباشد نژند

که من بسته دارم به فرمان کمر

بزرگان پیشین ندیدند رای

نیاید کسی پیش درنده شیر

نخواهم جز از دادگر دستگیر

طلسم دل جادوان بشکنم

بیارم ببندم کمر بر میان

نه سنجه نه پولاد غندی نه بید

که رستم نگرداند از رخش پای

فگنده به گردنش در پالهنگ

پی رخش برده زمین را ز جای

برو آفرین خواند بسیار زال

رخش رنگ بر جای و دل هم به جای

همی زار بگریست دستان بروی

نه بگزیدم این راه برآرزوی

به یزدان چه امیدداری همی

تو جان و تن من به زنهار دار

که دانست کش باز بینند بیش

دمش مرد دانا همی بشمرد

بر آنی کزو گیتی آباد گشت