که گر آب دریا بود نیز می

هزاران هزارم فزون لشکرست

نماند به سنگ اندرون رنگ و بوی

برآرم شما را سر از خواب خوش

که در بارگاه تو یک پیل نیست

بلندی ندانند باز از مغاک

بلندی و تندی و کندآوری

عنان سوی سالار ایران شتافت

همه پردهٔ رازها بردرید

نه رای بلندش به زیر اندرست

جهان پیش چشمش نیرزد به چیز

همه گفت فرهاد با او براند

کزین ننگ بگذارم این انجمن

به پیش شهنشاه کهتر نواز

سخن برگشایم چو تیغ از نیام

پیامی به کردار غرنده میغ

به گفتار خون اندر آرم به جوی

که از تو فروزد نگین و کلاه

به هر کینه گه بر سرافراز شیر

سر خامه را کرد پیکان تیر

نه خوب آید از مردم هوشیار

به فرمان گرایی بسان رهی

ز دریا به دریا سپه برکشم

دهد کرگسان را به مغزت نوید