یکی نامه ای بر حریر سپید

دبیری خرمند بنوشت خوب

نخست آفرین کرد بر دادگر

خرد داد و گردان سپهر آفرید

به نیک و به بد دادمان دستگاه

اگر دادگر باشی و پاک دین

وگر بدنشان باشی و بدکنش

جهاندار اگر دادگر باشدی

سزای تو دیدی که یزدان چه کرد

کنون گر شوی آگه از روزگار

همانجا بمان تاج مازندران

که با چنگ رستم ندارید تاو

وگر گاه مازندران بایدت

وگرنه چو ارژنگ و دیو سپید

بخواند آن زمان شاه فرهاد را

گزین بزرگان آن شهر بود

بدو گفت کاین نامهٔ پندمند

چو از شاه بشنید فرهاد گرد

به شهری کجا سست پایان بدند

هم آنکس که بودند پا از دوال

بدان شهر بد شاه مازندران

چو بشنید کز نزد کاووس شاه

پذیره شدن را سپاه گران

ز لشکر یکایک همه برگزید

چنین گفت کامروز فرزانگی

همه راه و رسم پلنگ آورید

پذیره شدندش پر از چین به روی

یکی دست بگرفت و بفشاردش

نگشت ایچ فرهاد را روی زرد

ببردند فرهاد را نزد شاه

پس آن نامه بنهاد پیش دبیر

چو آگه شد از رستم و کار دیو

به دل گفت پنهان شود آفتاب

ز رستم نخواهد جهان آرمید

غمی گشت از ارژنگ و دیو سپید

چو آن نامهٔ شاه یکسر بخواند