بیامد پر از کینه و جنگ سر

بران نره دیوان گشته گروه

به گرد اندرون لشکر دیو دید

همه بر ره راستی دیدمت

مرا راه بنمای و بگشای راز

شود گرم و دیو اندر آید به خواب

کنون یک زمان کرد باید درنگ

جز از جادوان پاسبان اندکی

اگر یار باشدت پیروزگر

بدان تا برآمد بلند آفتاب

به خم کمند آنگهی برنشست

بغرید چون رعد و برگفت نام

سران را سر از تن همی دور کرد

نجستند با او یکی نام و ننگ

به آورد با او نیاویختند

بیامد به کردار تابنده شید

تن دیو از تیرگی ناپدید

نبد جای دیدار و راه گریغ

زمانی بران جایگه آرمید

دران جای تاریک لختی بجست

سراسر شده غار ازو ناپدید

جهان پر ز پهنای و بالای اوی

از آهنش ساعد ز آهن کلاه

بترسید کامد به تنگی نشیب

یکی تیغ تیزش بزد بر میان

بینداخت یک ران و یک پای اوی

چو پیل سرافراز و شیر دژم

همی گل شد از خون سراسر زمین

بماند به من زنده ام جاودان

که از جان شیرین شدم ناامید

بریده پی و پوست یابم رها

نبینند نیزم به مازندران

همی داد دل را بدینسان نوید

بکوشید بسیار با درد و کین

به گردن برآورد و افگند زیر

جگرش از تن تیره بیرون کشید

جهان همچو دریای خون گشته بود

به فتراک بربست پیچان کمند

سوی شاه کاووس بنهاد سر

جهانی به تیغ آوریدی به زیر

به زیر کمند تو بد گردنم

همی باز خواهد امیدم نوید

که شیر ژیانی و کی منظری

سپارم ترا از کران تا کران

به مازندران سرفرازی دهم

که هم با نشیب است و هم با فراز

بباید ربودن فگندن به چاه

بیفگند باید به خنجر به زار

وگرنه ز پیمان تو نگذرم

یل پهلو افروز فرخنده پی

به مرگ بداندیش رامش پذیر

ندارد بدو شاه ازین پس امید

چه فرمان دهد شاه پیروزگر

که بی تو مبادا نگین و کلاه

نشاید جز از آفرین کرد یاد

که پیل هژبر افگنم کهترست

که ای گرد و فرزانهٔ نیک پی

مگر باز بینم ترا نیز روی

شد آن دیدهٔ تیره خورشیدگون

بیاویختند از بر عاج تاج

ابا رستم و نامور مهتران

چو رهام و گرگین و فرهاد نیو

همی رامش آراست کاووس کی

جهانجوی و گردنکشان و رمه

پراگنده در شهر مازندران

چو آتش که برخیزد از خشک نی

همه شهر یکسر همی سوختند

که اکنون مکافات کرده گناه

ز کشتن کنون دست باید کشید

کجا باز داند شتاب از درنگ

کند دلش بیدار و مغزش گران

بزرگان که بودند با او همال

برافروختن جای تاریک اوی