خوی آلوده ببر بیان در برش

چو آمد بر لشکر نامجوی

تو گفتی بدرید دریا و کوه

چو آمد به گوش اندرش آن غریو

بیامد بر وی چو آذر گشسپ

سر از تن بکندش به کردار شیر

بینداخت ز آنسو که بود انجمن

بدریدشان دل ز چنگال اوی

پدر بر پسر بر همی راه جست

بپردخت یکباره زان انجمن

بیامد دمان تا به کوه اسپروز

نشستند زیر درختی بلند

به شهری کجا بود کاووس شاه

پیاده دوان پیش او راهجوی

خروشی برآورد چون رعد رخش

که بر ما سرآمد بد روزگار

روان و دلم تازه شد زان خروش

کجا کرد با شاه ترکان نبرد

یل دانش افروز پرخاشجوی

همه سرفرازان شدند انجمن

بپرسیدش از رنجهای دراز

ز زالش بپرسید و از رنج راه

همی رخش را کرد باید روان

کز ارژنگ شد روی گیتی تهی

همه نره دیوان شوند انجمن

ز دیوان جهان پر ز لشکر شود

به رنج اندرآور تن و تیغ و تیر

سر جادوان اندر آری به خاک

ز دیوان به هر جای کرده گروه

چنان چون شنیدم پر از بیم و باک

همه رزم را ساخته چون پلنگ

کزویند لشکر به بیم و امید

که اویست سالار و پشت سپاه

مرا چشم در تیرگی خیره شد

به خون دل و مغز دیو سپید

که چون خون او را بسان سرشک

شود تیرگی پاک با خون برون

ازان جایگه رفتن آغاز کرد

که من کردم آهنگ دیو سپید

فراوان به گرداندرش لشکرست

شما دیر مانید خوار و دژم

دهد مر مرا اختر نیک زور

به بار آید آن خسروانی درخت