ز گفتار او شاد شد ساوه شاه

چو خراد برزین سوی خانه رفت

بسیجید و بر ساخت راه گریز

بدان گه که شب تیره تر گشت شاه

ز پیش پدر تا در پهلوان

چو آمد به نزدیک ایران سپاه

که پرسد که این جنگجویان کیند

ز ترکان سواری بیامد چوگرد

سپهبد کدامست و سالارکیست

که فغفور چشم ودل ساوه شاه

ز لشکر بیامد یکی رزمجوی

سپهدار آمد ز پرده سرای

چو فغفور چینی بدیدش بتاخت

بپرسید و گفت از کجا رانده ای

شنیدم که از پارس بگریختی

چنین گفت بهرام کین خود مباد

من ایدون به رزم آمدم با سپاه

چو از لشکر ساوه شاه آگهی

مرا گفت رو راه ایشان بگیر

چو بشنید فغفور برگشت زود

شنید آن سخن شاه شد بدگمان

یکی گفت خراد برزین گریخت

چنین گفت پس با پسر ساوه شاه

شب تیره و لشکری بی شمار

وزان پس فرستاد مرد کهن

بدو گفت رو پارسی را بگوی

همانا که این مایه دانی درست

به جنگت فرستاد نزد کسی

تو را گفت رو راه بر من بگیر

اگر کوه نزد من آید به راه

چو بشنید بهرام گفتار اوی

چنین داد پاسخ که شاه جهان

چوخشنود باشد ز من شایدم

فرستاده آمد بر ساوه شاه

بدو گفت رو پارسی را بگوی

چرا آمدستی بدین بارگاه

فرستاده آمد ببهرام گفت

که این شهریاریست نیک اختری

بدو گفت بهرام کو را بگوی

گر ای دون که ه با شهریار جهان

تو را اندرین مرز مهمان کنم

ببخشم سپاه تو را سیم و زر

سواری فرستیم نزدیک شاه

بسان همالان علف سازدت

ور ای دون که ایدر به جنگ آمدی

چنان بازگردی ز دشت هری

ببرگشتنت پیش در چاه باد

نیاوردت ایدر مگربخت بد

فرستاده برگشت و آمد چو باد

چو بشنید پیغام او ساوه شاه

ازان سرد گفتن دلش تنگ شد

فرستاده را گفت روباز گرد

بگویش که در جنگ تو نیست نام

چوشاه تو بر در مرا کهترند

گر ای دون که ه زنهار خواهی ز من

فراوان بیابی زمن خواسته

به گفتار بی سود و دیوانگی

فرستادهٔ مرد گردنفراز

بگفت آن گزاینده پیغام اوی

چو بشنید با مرد گوینده گفت

بگویش که گرمن چنین کهترم

شهنشاه و آن لشکر از ننگ تو

من از خردگی را نده ام با سپاه

ببرم سرت را برم نزد شاه

چومن زینهاری بود ننگ تو

نبینی مرا جز به روز نبرد

که دیدار آن اژدها مرگ تست

چو بشنید گفتارهای درشت

بیامد بگفت آنچ دید و شنید

بفرمود تا کوس بیرون برند

سیه شد همه کشور از گرد سم

چو بشنید بهرام کآمد سپاه

سپه رابفرمود تا برنشست

پس پشت بد شارستان هری

بیار است با میمنه میسره

تو گفتی جهان یکسر از آهنست

نگه کرد زان رزمگاه ساوه شاه

هری از پس پشت بهرام بود

چنین گفت پس باسواران خویش

که آمد فریبنده ای نزد من

همی بود تا آن سپه شارستان

بدان جای تنگی صفی برکشید

سپه بود بر میمنه چل هزار

همان چل هزار از دلیران مرد

ز لشکر بسی نیز بیکار بود

چو دیوار پیلان به پیش سپاه

پس اندر غمی شد دل ساوه شاه

توگفتی بگرید همی بخت اوی

دگر باره گردی زبان آوری

فرستاد نزدیک بهرام وگفت

همی بشنوی چندپند و سخن

دو تن یافتستی که اندر جهان

چو خورشید برآسمان روشنند

یکی من که شاهم جهان را بداد

سپاهم فزونتر ز برگ درخت

گراز پیل ولشکر بگیرم شمار

سلیحست و خرگاه و پرده سرای

ز اسبان و مردان بیابان وکوه

همه شهر یاران مرا کهترند

اگر گرددی آب دریا روان

نبردارد از جای گنج مرا

جز از پارسی مهترت در جهان

تو راهم زمانه بدست منست

اگر من ز جای اندر آرم سپاه

همان پیل بر گستوانور هزار

به ایران زمین هرک پیش آیدم

از ایدر مرا تا در طیسفون

تو را ای بد اختر که بفریفتست

تو را بر تن خویشتن مهرنیست

که نشناسدی چشم اونیک وبد

بپرهیز زین جنگ و پیش من آی

تو را کدخدایی و دختر دهم

بیابی به نزدیک من مهتری

چوکشته شود شاه ایران به جنگ

وزان جایگه من شوم سوی روم

ازان گفتم این کم پسند آمدی

سپه تاختن دانی وکیمیا

زما این نه گفتار آرایشست

بدین روز با خوارمایه سپاه

نیابی جز این نیز پیغام من

فرستاده گفت و سپهبد شنید

چنین داد پاسخ که ای بدنشان

جهاندار بی سود و بسیارگوی

به پیشین سخن و آنچ گفتی ز پس

کسی را که آید زمانه به سر

شنیدم سخنهای ناسودمند

یکی آنک گفتی کشم شاه را

یکی داستان زد برین مرد مه

نگوید که جز مهتر ده بدم

بدین کار ما بر نیاید دو روز

که بر نیزه ها برسرت خون فشان

دگر آنک گفتی تو از دخترت

مرا از تو آنگاه بودی سپاس

که دختر به من دادیی آن زمان

فرستادیی گنج آراسته

چو من دوست بودی به ایران تو را

کنون نیزهٔ من بگوشت رسید

چو رفتی سر و تاج و گنجت مراست

دگر آنک گفتی فزون از شمار

برین داستان زد یکی نامدار

که چندان کند سگ بتیزی شتاب

ببردند دیوان دلت را ز راه

بپیچی ز باد افره ایزدی

دگر آنک گفتی مراکهترند

همه شارستانهای گیتی مراست

سوی شارستانها گشادست راه

اگر توبکوبی در شارستان

دگر آنک بخشیدنی خواستی

چوبینی سنانم ببخشاییم

سپاه تو را کام و راه تو را

چوصف برکشیدم ندارم بچیز

اگر شهریاری تو چندین دروغ

زمان داده ام شاه را تاسه روز

بریده سرت را بدان بارگاه

فرستاده آمد دو رخ چون زریر

همی داد پیغام با ساوه شاه

بدو گفت فغفور کین لابه چیست

بیامد به دهلیز پرده سرای

بیارند با زنده پیلان و کوس

چو این نامور جنگ را کرد ساز

بفرزند گفت ای گزین سپاه

شدند از دو رویه سپه باز جای

بر افراختند آتش از هر دو روی

چو بهرام در خیمه تنها بماند

همی رای زد جنگ را با سپاه

بخفتند ترکان و پر مایگان

چو بهرام جنگی بخیمه بخفت

چنان دید درخواب بهرام شیر

سپاهش سراسر شکسته شدی

همی خواسته از یلان زینهار

غمی شد چو از خواب بیدار شد

شب تیره با درد و غم بود جفت

همانگاه خراد برزین ز راه

همی گفت ازان چاره اندر گریز

که کس درجهان زان فزونتر سپاه

ببهرام گفت ازچه سخت ایمنی

مده جان ایرانیان را بباد

زمردی ببخشای برجان خویش

بدو گفت بهرام کز شهر تو

که ماهی فروشند یکسر همه

تو راپیشه دامست بر آبگیر

چو خور برزند سر ز کوه سیاه

چو بر زد سراز چشمه شیر شید

بزد نای رویین و برشد خروش

سپه را بیاراست و خود برنشست

شمردند بر میمنه سه هزار

فرستاده بر میسره همچنین

بیک دست بر بود آذر گشسب

بدست چپش بود پیدا گشسب

پس پشت ایشان یلان سینه بود

به پیش اندرون بود همدان گشسب

ابا هر یکی سه هزار از یلان

خروشی برآمد ز پیش سپاه

ز لشکر کسی کو گریزد ز جنگ

به یزدان که از تن ببرم سرش

ز دو سوی لشکرش دو راه بود

برآورد ده رش بگل هر دو راه

دبیر بزرگ جهاندار شاه

بدو گفت کاین را خود اندازه نیست

زلشکر نگه کن برین رزمگاه

بدین جنگ تنگی به ایران شود

نه خاکست پیدا نه دریا نه کوه

یکی بر خروشید بهرام سخت

تو را از دواتست و قرطاس بر

بیامد بخراد بر زین بگفت

دبیران بجستند راه گریز

ز بیم شهنشاه و بهرام شیر

یکی تند بالا بد از رزم دور

برفتند هر دو بران برز راه

نهادند برترگ بهرام چشم

چو بهرام جنگی سپه راست کرد

بغلتید درپیش یزدان بخاک

گرین جنگ بیداد بینی همی

دلم را برزم اندر آرام ده

اگر من ز بهر تو کوشم همی

مرا و سپاه مرا شاد کن

خروشان ازان جایگه برنشست