ز هرگونه انداخت با شاه رای

ازان نامداران روز نبرد

تو شادانی و خواهرانت به بند

نه در چنگ ترکان سرگشته شد

چه گوید کسی کو بود زیر دست

به مغز اندرون آتش افگنده ام

که گر تو به توران شوی بی گزند

کنی خواهران را ز ترکان رها

همان گنج بی رنج و تخت مهی

نه فرزند من نزد دیگر کس است

که بی تو مبیناد کس روزگار

روان را به فرمانش آگنده ام

نخواهم سر و تخت و فرمان خویش

نمانم بر و بوم توران زمین

به بخت جهاندار شاه بلند

که با تو روان و خرد باد جفت

به باز آمدن تخت گاه تو باد

به جایی که بد موبدی گر گوی

سواران مرد افگن و کینه دار

نکرد ایچ کس را به بخشش دژم

یکی تاج پر گوهر شاهوار

شد از گرد خورشید تابان سیاه

سپاهی گزید از در کارزار