چو روی پدر دید بردش نماز

ببوسید و بسترد رویش به دست

که دیدم ترا شاد و روشن روان

به کین خواستن هیچ کندی مدار

دل من ز فرزند خود تیره کرد

بد آید به روی بد از کار بد

شناسندهٔ آشکار و نهان

سپارم ترا کشور و تاج و تخت

سپارم ترا تاج و تخت مهان

که خشنود بادا ز من شهریار

که خشنود باشد جهاندار شاه

چو من دیدم افگنده روی گرزم

ز درد دل شاه بریان شدم

غم رفته نزدیک ما بادگشت

وزین کوه پایه سراندر کشم

نه کهرم نه خلخ نه توران زمین

ز بند گران رست و بد روزگار

به پیش جهاندار بر تیغ کوه

نهادند سر بر زمین پیش اوی

که ای نامداران خنجرگزار

یکایک درآیید و دشمن کشید

که ما را توی افسر و تیغ کین

به دیدار تو رامش جان کنیم

همی جوشن و تیغ پیراستند

همی راز گفت از بد روزگار

به رخ بر نهاد از دو دیده دو جوی

به سر بر ز خون و ز آهن کلاه

که فرزند نزدیک گشتاسپ شد

کسی کو نشد کشته بنمود پشت

بسی پیش کهرم سخنها براند

بدانگه که لشکر بیامد ز جای

بیابیم گیتی شود بی گزند

به هر مرز بر ما کنند آفرین

به چنگست ما را غم و سرد باد

که گیرد به رزم اندرون جای اوی

به توران خرامیم با تاج و تخت

ز گنج و ز اسپان آراسته

بیاورد یکسر به کهرم سپرد

بنه بر نهادند و شد پیش بار

نشسته برو نیز صد رهنمون

ازو دور بد خورد و آرام و خواب

ز لشکر بیامد بر شهریار

به یک تن مزن خویشتن بر زمین

گریزان و بخت اندر آشوفته

بیاری که آمد جز اسفندیار

تن مرد جنگی به خاک افگنم

به گفتار بی جنگ خسته کنی

باید آن دل و رای هشیار اوی

ترا هست نام و نژاد و هنر

هنر بر زبان رهنمای آوری

ترا بخشم و بوم ایران زمین

ز فرمان تو یک زمان نگذرم

کسانی که بودند هشیار و گرد

همی بارهٔ پهلوان خواستند

شب تیره زو دست بر سر گرفت

چو یاقوت شد مهر چهرش به رنگ

جهانگیر اسفندیار سترگ

جهان شد به کردار دریای قار

که بگذاشتی بیشه زو نره شیر

سپهبد بد و لشکر آرای خویش

بیامد چو خور پیش برج بره

به زین اندرون گرزهٔ گاوسار

روانش پر از کین لهراسپ بود

ستاره همی روی دریا ندید

هوا گشته پر پرنیانی درفش

سوی راستش کهرم و بوق و کوس

که در جنگ ازو خواستی شیر دل

به پیش اندر آمد گو اسفندیار

گزیده سواران نیزه روان

به هر سوی لشکر همی بنگرید

هیون آورد پیش ده کاروان

که این کار گردد به مابر دراز

نکو رفتنی گر دل افروزئی

بسازیم باهستگی راه جست

چو پیل ژیان بر لب آورده کف

به چنگ اندرون گرزهٔ گاو چهر

روانش همی در نگنجد به پوست

برفتند گردان لشکر ز جای

ز خنجر هوا چون ثریا شدست

بغرید با گرزهٔ گاوسار

ز قلب سپه گرد سیصد بکشت

ز دریا برانگیزم امروز گرد

عنان بارهٔ تیزتگ را سپرد

چو کهرم چنان دید بنمود پشت

کزو شاه را دل پر از کیمیاست

زمین شد چو دریای خون یکسره

همه نامداران با تاج و گنج

گرامی برادر که اندر گذشت

چنین گفت کز لشکر بی شمار

به پیش صف اندر درنگی بدند

چنین داستانها چرا رانده ای

بیامد به پیش صف کارزار

یکی تیر پولاد پیکان خدنگ

بزد بر بر و سینهٔ پهلوان

بدان تا گمانی برد گرگسار

بخست آن کیانی بر روشنش

همی خواست از تن سرش را برید

ز فتراک بگشاد پیچان کمند

بینداخت بر گردن گرگسار

بخاک اندر افگند لرزان تنش

گره زد به گردن برش پالهنگ

کشان و ز خون بر لب آورده کف

به دست همایون زرین کلاه

ببند و به کشتن مکن هیچ رای

که پیروز گردد ازین کارزار

به جنگ اندر آورد یکسر سپاه

هوا تیره گون شد ز گرد سوار

ز غم پست گشت و دلش بردمید

درفشش نه پیداست بر دست راست

که بگذاشتی نیزه بر کوه و تیر

به رزم اندرون بود با گرگسار

نه پیداست آن گرگ پیکر درفش

هیون خواست و راه بیابان گرفت

برفتند و اسپان گرفته به دست

خود و مهتران سوی خلج براند

بلرزید ز آواز او کوه و غار

مدارید خیره گرفته به چنگ

ز تورانیان کوه قارن کنید

سپاه اندر آمد به پیش سپاه

بگشتس بخون گر بدی آسیا

بریده سر و تیغ در مشت بود

به کالا گرفتن نپرداختند

همی پوستشان بر تن از غم بکفت

دگر تیغ و جوشن فرو ریختند

همه دیده چون جویبار آمدند

ازان پس نیفگند کس را ز پای

سری را بریشان نگهدار کرد

پر از خون بر و تیغ و رومی کلاه

بر و کتفش از جوش آزرده بود

کشیدند بیرون ز خفتانش تیر

جهانجوی شادان دل و تن درست

بیامد بر داور داد و راست

بران آفرینندهٔ دادگر

همی بود گشتاسپ با درد و باک

بیامد به درگاه او گرگسار

تن از بیم لرزان چو از باد بید

ستایش نیابی به هر انجمن

همیشه به نیکی ترا رهنمای

به رویین دژت رهنمونی کنم

ببردند بازش به پرده سرای

که ریزندها خون لهراسپ بود

سوار و پیاده شد آراسته

بکشت آن کزو لشکر آزرده بود