بدانگه که شد روزگارش درشت

مر او را گرفتن همی ساختند

بدو اندرون چشمه و آسیا

وزان راه گشتاسپ آگاه بود

سوی کوه رفتند ز آوردگاه

بگردید و بر کوه راهی ندید

چو بیچاره شد شاه آزاده خوی

بدان خاره بر خار می سوختند

نهاند دلها به بیچارگی

کی خوش منش دست بر سر گرفت

ز اختر فراوان سخنها براند

بگوی آنچ دانی و پنهان ممان

ببایدت گفتن همه ناگزیر

بدو گفت کای خسرو داد و راست

بدین گردش اختران بگرود

ز من راستی جوی شاها نخست

که هم راست گویی و هم راه جوی

سخن بشنو از من یکی هوشیار

همی بند ساید به بد روزگار

نماند برین کوهسار بلند

بجز راستی نیست ایچ آرزوی

مرا بود ازان کار دل پر ز درد

به گفتار بدخواه و او بیگناه

دلم خسته بد سوی درمان شدم

بدو بخشم این تاج و تخت و کلاه

رهاند مران بیگنه را ز بند

منم رفتنی کاین سخن نیست خوار

که با تو همیشه خرد باد جفت

شب تیره ناگاه بگذر ز رود

بشد زین جهان با دلی پر ز درد

که بهره نبودش ز دانش بسی

وزان کردهٔ خویش پیچم همی

سر دشمنان اندر آری به خاک

ز بن برکنند این کیانی درخت

ز چیزی که من گرد کردم به رنج

چو جاماسپ کو رهنمای منست

فرود آمد از کوه بی رهنمای

برآیین ترکان ببسته کمر

ابر اسپ آلت ز اندازه بیش

که بد مرد شایسته بر سان شیر

بپرسیدی او را ز توران سپاه

بگفتی بدان کس که او خواندی

بگفتی به ترکی سخن هوشیار

چنین تا بیامد بر شاه زاد

شب تیره از لشکر اندر گذشت

رهانید خود را ز دست بدان