زنی بود گشتاسپ را هوشمند

ز آخر چمان باره ای برنشست

از ایران ره سیستان برگرفت

نخفتی به منزل چو برداشتی

چنین تا به نزدیک گشتاسپ شد

بدو گفت چندین چرا ماندی

سپاهی ز ترکان بیامد به بلخ

همه بلخ پر غارت و کشتن است

بدو گفت گشتاسپ کین غم چراست

چو من با سپاه اندرآیم ز جای

چنین پاسخ آورد کاین خود مگوی

شهنشاه لهراسپ را پیش بلخ

همان دختران را ببردند اسیر

اگر نیستی جز شکست همای

وز انجا به نوش آذراندر شدند

ز خونشان فروزنده آذر بمرد

دگر دختر شاه به آفرید

به خواری ورا زار برداشتند

چو بشنید گشتاسپ شد پر ز درد

بزرگان ایرانیان را بخواند

نویسندهٔ نامه را خواند شاه

سواران پراگنده بر هر سوی

که یک تن سر از گل مشورید پاک

ببردند نامه به هر کشوری

چو آگاه گشتند یکسر سپاه

همه یکسره پیش شاه آمدند

چو گشتاسپ دید آن سپه بر درش

درم داد وز سیستان برگرفت

چو بشنید ارجاسپ کامد سپاه

ز دریا به دریا سپه گسترید

دو لشکر چو تنگ اندر آمد به گرد

چو هر دو سپه برکشیدند صف

ابر میمنه شاه فرشیدورد

ابر میسره گرد بستور بود

جهاندار گشتاسپ در قلبگاه

وزان روی کندر ابر میمنه

سوی میسره کهرم تیغ زن

برآمد ز هر دو سپه بانگ کوس

تو گفتی که گردون بپرد همی

ز آواز اسپان و زخم تبر

همه دشت سر بود بی تن به خاک

درفشیدن تیغ و باران تیر

ستاره همی جست راه گریغ

سر نیزه و گرز خم داده بود

بسی کوفته زیر باره درون

تن بی سران و سر بی تنان

پدر را نبد بر پسر جای مهر

چو بگذشت زین سان سه روز و سه شب

سراسر چنان گشت آوردگاه

ابا کهرم تیغ زن در نبرد

ز کهرم مران شاه تن خسته شد

از ایران سواران پرخاشجوی

فراوان ز ایرانیان کشته شد

پسر بود گشتاسپ را سی و هشت

بکشتند یکسر بران رزمگاه