کنون زرم ارجاسپ را نو کنیم

بفرمود تا کهرم تیغ زن

که ارجاسپ را بود مهتر پسر

بدو گفت بگزین ز لشکر سوار

از ایدر برو تازیان تا به بلخ

نگر تا کرا یابی از دشمنان

سرانشان ببر خانهاشان بسوز

از ایوان گشتاسپ باید که دود

اگر بند بر پای اسفندیار

هم آنگه سرش را ز تن بازکن

همه شهر ایران به کام تو گشت

من اکنون ز خلخ به اندک زمان

بخوانم سپاه پراگنده را

بدو گفت کهرم که فرمان کنم

چو خورشید تیغ از میان برکشید

بیاورد کهرم ز توران سپاه

چو آمد بران مرز بگشاد دست

چو ترکان رسیدند نزدیک بلخ

ز کهرم چو لهراسپ آگاه شد

به یزدان چنین گفت کای کردگار

توانا و دانا و پاینده ای

نگهدار دین و تن و هوش من

که من بنده بر دست ایشان تباه

به بلخ اندرون نامداری نبود

بیامد ز بازار مردی هزار

چو توران سپاه اندر آمد به تنگ

ز جای پرستش به آوردگاه

به پیری بغرید چون پیل مست

به هر حمله ای جادوی زان سران

همی گفت هرکس که این نامدار

به هر سو که باره برانگیختی

هرانکس که آواز او یافتی

به ترکان چنین گفت کهرم که چنگ

بکوشید و اندر میانش آورید

برآمد چکاچاک زخم تبر

چو لهراسپ اندر میانه بماند

ز پیری و از تابش آفتاب

جهاندیده از تیر ترکان بخست

به خاک اندر آمد سر تاجدار

بکردند چاک آهن بر و جوشنش

همی نوسواریش پنداشتند

رخی لعل دیدند و کافور موی

بماندند یکسر ازو در شگفت

کزین گونه اسفندیار آمدی

بدین اندکی ما چرا آمدیم

به ترکان چنین گفت کهرم که کار

که این نامور شاه لهراسپ است

جهاندار با فر یزدان بود

جز این نیز کاین خود پرستنده بود

کنون پشت گشتاسپ زو شد تهی

از آنجا به بلخ اندر آمد سپاه

نهادند سر سوی آتشکده

همه زند و استش همی سوختند

از ایرانیان بود هشتاد مرد

همه پیش آتش بکشتندشان

ز خونشان بمرد آتش زرد هشت