برآمد بسی روزگاری بدوی

که آنجا کند زنده و استا روا

جو آنجا رسید آن گرانمایه شاه

شه نیمروز آنک رستمش نام

ابا پیر دستان که بودش پدر

به شادی پذیره شدندش به راه

به زاولش بردند مهمان خویش

وزو زند و کشتی بیاموختند

برآمد برین میهمانی دو سال

به هرجا کجا شهریاران بدند

که او مر سو پهلوان را ببست

به زاولستان شد به پیغمبری

بگشتند یکسر ز فرمان شاه

چو آگاهی آمد به بهمن که شاه

نبرده گزینان اسفندیار

همی داشتند از سپه دست باز

به پیش گو اسفندیار آمدند

پدر را به رامش همی داشتند

پس آگاهی آمد به سالار چین

برآشفت خسرو به اسفندیار

خود از بلخ زی زابلستان کشید

به زاول نشستست مهمان زال

به بلخ اندرونست لهراسپ شاه

مگر هفتصد مرد آتش پرست

جز ایشان به بلخ اندرون نیست کس

مگر پاسبانان کاخ همای

مهان را همه خواند شاه چگل

بدانید گفتا که گشتاسپ شاه

به زاول نشستست با لشکرش

کنونست هنگام کین خواستن

پسرش آن گرانمایه اسفندیار

کدامست مردی پژوهنده راز

نراند به راه ایچ و بی ره رود

یکی جادوی بود نامش ستوه

منم گفت آهسته و نامجوی

شه چینش گفتا به ایران خرام

پژوهندهٔ راز پیمود راه

ندید اندرون شاه گشتاسپ را

بشد همچنان پیش خاقان بگفت

چو ارجاسپ آگاه شد شاد گشت

سر آن را همه خواند و گفتا روید

برفتند گردان لشکر همه

بدو باز خواندند لشکرش را