کلاه کیان بر نهاده بسر

همه زند و استا به نزدیک خویش

پس آن خسرو تیغ زن را بخواند

به پیش پدر شد پرستار فش

بدان رادمردان و اسپهبدان

به سختی همه پرورش داده اید

بدو شاد باشد دل تاجور

یکی تاج زرینش بر سر نهد

بیاموزدش خوردن و بر نشست

سورای کندش آزموده نبرد

چنان زر که از کان به زردی رسد

ورا بیش گویند گویندگان

سرانجمنها به رزم و به بزم

پدر پیر گشته نشسته به کاخ

نباشد سزاوار تخت مهی

نشسته در ایوان نگهبان رخت

پدر را یکی تاج و زرین کلاه

پسندند گردان چنین داستان

تن باب را دور خواهد ز سر

نهاده دلش نیز بر جنگ اوی

چه نیکو بود کار کردن پدر

نیاید خود این هرگز اندر شمار

ازین خام تر نیز کاری مخواه

که آهنگ دارد به جای پدر

که گیرند عبرت همه برزنم

ببندی که کس را نبستست کس

مرا مرگ تو کی کند آرزوی

که کردستم اندر همه روزگار

گمان برده ام پس سرم بر گسل

تراام من و بند و زندان تراست

مرا دل درستست و آهسته هش

مر او را ببندید و زین مگذرید

غل و بند و زنجیرهای گران

نجنبید بر شهریار جهان

به پیش جهاندار گیهان خدای

که هرکش همی دید بگریست زار

بفرمود بسته به در بردنش

دونده پرنده چو مرغی به پر

مر او را ببستند بر پشت پیل

دو دیده پر از آب و رخساره تر

گرفته پس و پیش اسپهبدان

ستون آوریدند ز آهن چهار

سر اندر هوا و بن اندر زمین

ز تختش بیفگند و برگشت بخت

گو پهلوان زاده با داغ و درد

زمان تا زمان زار بگریستی