به دشت اندرون بد ز بهر شکار

که جاماسپ را کرد خسرو گسی

بپیچید و خندیدن اندر گرفت

همه رزم جوی و همه نیزه دار

سیم نام او بد دلافروز طوش

نهادی کجا گنبد آذرا

که تا جاودان سبز بادات سر

نیابم همی اندرین هیچ راه

کس آید مرا از در شهریار

بترسم که از گفتهٔ بی رهان

دلش از رهی بار دارد همی

چه کردی تو با خسرو کشورا

ندانم گناهی به جای پدر

همی در جهان آتش افروختم

چرا داد از من دل شاه میغ

که بر کشتن من بیاشیفتست

پدید آمد از دور گرد سیاه

فرستادهٔ شاه زی پور شاه

بدانست کامد فرستاده مرد

همی بود تا او بیامد ز راه

گو پیر هر دو پیاده شدند

که چونست شاه آن گو نامدار

برش را ببوسید و نامه بداد

که مر شاه را دیو بی راه کرد

چه بینی مرا اندرین روی کار

نه نیکو کند کار با من پدر

برون کرده باشم سر از کهتری

نیابد چنین ماند بر خیره خیر

به دانندگی پیر و بختت جوان

به از جور مهتر پسر بر پدر

که هرچ او کند پادشاهست اوی

فرستاده و پور خسرو نیاز

به کف بر گرفتند هر دو نبید

تو گفتی همی آتش افروختند

ز لشکر بیامد فراوان به پیش

وزانجا خرامید با چند گرد

کمر بسته بر نهاده کلاه