کی نامبردار زان روزگار

گزینان لشکرش را بار داد

ز پیش اندر آمد گو اسفندیار

نهاده به سر بر کیانی کلاه

به استاد در پیش او شیرفش

چو شاه جهان روی او را بدید

بدو گفت شاه ای یل اسفندیار

یل تیغ زن گفت فرمان تراست

کی نامور تاج زرینش داد

همه کار ایران مر او را سپرد

درفشان بدو داد و گنج و سپاه

برو گفت و پا را به زین اندر آر

بشد تیغ زن گردکش پور شاه

به روم و به هندوستان برگذشت

شه روم و هندوستان و یمن

وزو دین گزارش همی خواستند

گزارش همی کرد اسفندیار

چو آگاه شدند از نکو دین اوی

بتان از سر کوه میسوختند

همه نامه کردند زی شهریار

ببستیم کشتی و بگرفت باژ

که ما راست گشتیم و ایزدپرست

چو شه نامهٔ شهریاران بخواند

فرستاد زندی به هر کشوری

بفرمود تا نامور پهلوان

به هرجا که آن شاه بنهاد روی

همه کس مر او را به فرمان شدند

چو گیتی همه راست شد بر پدرش

به شادی نشست از بر تخت و گاه

برادرش را خواند فرشیدورد

بدو داد و دینار دادش بسی

چو یک چند گاهی برآمد برین

فرسته فرستاد سوی پدر

جهان ویژه کردنم به دین خدای

کسی را بنیز از کسی بیم نه

فروزندهٔ گیتی بسان بهشت

سواران جهان را همی داشتند

بدین سان ببوده سراسر جهان