خداوند اورنگ با سهم و تن

به زاری به پیش اندر افگند سر

ز پیش پدر سر فگنده نگون

بسان یکی دیو جسته ز بند

چنان چون در افتد به گلبرگ باد

ز بیمش همی مرد هرکش بدید

ز خیمه خرامید زی اسپ دار

جهنده یکی بود آگنده خو

نهاد از بر او یکی زین زر

به فتراک بر بست پیچان کمند

ز پنهان خرامید نیزه به دست

سوی باب کشته بپیمود راه

همی آخت کینه همی کشت مرد

بپرسیدی از نامدار سپاه

پدر آن نبرده سوار دلیر

سواری گرانمایه گردی دلیر

سوی بابکش راه بنمود گرد

به نزدیکی آن درفش سیاه

مگر باز بینیش یک بار روی

همی کشت گرد و همی کرد شور

چو او را بدان خاک کشته بدید

جهان فروزانش تاریک شد

فگند از برش خویشتن بر زمین

چراغ دل و دیده و جان من

کنون چون برفتی بکه اسپردیم

و گشتاسپ را داد تخت و کلاه

همی رزم را به آرزو خواستی

شدی کشته و نارسیده به کام

فرود آی گویمش از خوب گاه

برو کینش از دشمنان بازجوی

پس آن باره را اندر آورد زیر

که بنشسته بود از بر رزمگاه

چرا کردی این دیدگان پر ز آب

نبینی که بابم شد اکنون تباه

برو کینهٔ باب من بازخواه

سیه ریش او پروریده به مشک

سیاهش ببد روز روشن ز بن

تن پیل واریش باریک شد

نبردی قبا و کلاه مرا

برانم ازین دشمنان خون به جوی

کزانجا به کیوان رسد دود آن

ازان تیره آوردگاه سپاه

همی رفت خواهد به کین خواستن

که شاهنشه آن کدخدای جهان

چرا باید این لشکر آراستن

نبایدت رفتن بدان رزمگاه

مر او را سوی رزم دشمن فرست

ازان کش تو باز آوری خوب تر