که کشته شد آن شاه نیزه گزار

کنون کین او خواست خواهد همی

بخواهد نهد پیش دشمنش روی

وکرد ایزدش را برین بر گوای

بنالید ازان روزگاران بد

چو او را به رزم اندرون دیدمی

که بختش جدا کرد تاج از سرا

که کند از زمین آهنین کوه را

برادرش را داد و خود رفت پیش

به صف اندر استاد چون نره شیر

گرفت آن درفش همایون به دست

همه از در تاج و همتای شاه

که لشکر شکستن بدی کیش اوی

که ای نامداران و گردان شاه

به دین خدای جهان بگروید

که کس بی زمانه نمردست نیز

چه نیکوتر از مرگ در کارزار

که کافر پدید آید از پاک دین

مجویید فریاد و سر مشمرید

نگر تا نترسید ز آویختن

زمانی بکوشید و مردی کنید

که بانگ پدرش آمد از کوهسار

همه مر مرا چون تن و جان من

که از بخش مان نیست روی گریغ

به جان زریر آن نبرده سوار

که من سوی لهراسپ نامه نوشت

که گر بخت نیکم بود دستگیر

به اسفندیارم دهم تاج و گاه

ورا خسروی تاج بر سر نهم

دهم همچنان پادشاهی ورا