که هزمان همی تیره تر گشت کار

سمندی بزرگ اندر آورده زیر

چو اندر گیا آتش و تیز باد

مر او را نه استاد هرکش بدید

سپه را همی کرد خواهد تباه

که چونین همی داد خواهید داد

نبینم همی روی فرجام جنگ

بسی نامداران لشکر تباه

چو گرگ دژآگاه و شیر دلیر

سرافراز گردان و ترکان من

و گرنه ره ترک مالیدنا

نه ایتاش ماند نه خلخ نه چین

که آید پدید از میان سپاه

خنیده کند در جهان نام خویش

بگرداندش پشت و بگریزند

سپارم بدو لشکر خویش را

بترسیده بد لشکر سرفراز

همی کشت زیشان همی کرد پست

سپهدار ایران فرخنده رای

که روز سپیدش شب تیره شد

تگینان لشکر گزینان من

ببینید نالیدن خستگان

که سامیش گرزست و تیر آرشی

کنون برفروزد همی کشورم

که بیرون شود پیش این پیل مست

مرد او را ازان باره بندازدا

کلاه از بر چرخ بگذارمش

بشد خیره و زرد گشت آن رخش

چو پاسخ نیامدش خامش بماند

پلید و بد و جادوی و پیر گرگ

به زور و به تن همچو افراسیاب

سپر کردم این جان شیرینت پیش

گر ایدونک یابم بران پیل دست

مگر بر دهد گردش روزگار

بدادش بدو بارهٔ خویش و زین

که از آهنین کوه کردی گذار

سوی آن خردمند گرد سوار

پر از خاک روی و پر از خون دو چشم

به پیش اندرون کشته چون کوه تل

ز پنهان همی تاخت بر گرد اوی

ز پنهان بران شاهزاده سوار

به خون غرقه شد شهریاری تنش

دریغ آن نکو شاهزاده سوار

سلیحش همه پاک بیرون کشید

درفش سیه افسر پرگهرش

همی نعره از ابر بگذاشتند

مر او را بدان رزمگه بر ندید

که روشن بدی زو همه رزمگاه

که شیر ژیان آوریدی به زیر

بماندند گردان ز انداختن

مگر کشته شد شاه آزادگان

به نزدیکی آن درفش سیاه

کم از درد او دل پر از خون شدست

که آمد یکی خون ز دیده چکان

نگهدار تاج و سپاه ترا

سواران ترکان بکشتند زار

مر او را بیفگند و برد آن درفش

به شاه جهانجوی و مرگش بدید

بران خسروی تاج پاشید خاک

چراغ دلت را بکشتند زار

چه گویم کنون شاه لهراسپ را

چه گویم بدان پیر گشته پدر

که برد آن نبرده سوار ترا

چو تابنده ماه اندرون شد به میغ

نهید از برش زین گشتاسپی

به ورزیدن دین و آیینش را

به کینه شدن مر ترا نیست رای

فرود آمد از باره بنشست باز

که باز آورد کین فرخ زریر

که باز آورد باره و زین اوی

پذیرفتن راستان و مهان

مر او را دهم دخترم را همای

ز لشکر نیاورد کس پای پیش