پسر تهم جاماسپ دستور شاه

به مانندهٔ پور دستان سام

یکی گام زن بارهٔ بی گزند

یکی کوه پارست گوی روان

خداوند بهزاد را کرد یاد

که آید سوی نیزهٔ جان گسل

کجا خواست نام و هزارانش نام

تو گفتی که همچو ستونست راست

به گرز و به نیزه به شمشیر و تیر

نتابید با او سوار دلیر

گرامی کفش بود برنده تیغ

دل از کینهٔ کشتگان پر ستیز

پس از دامن کوه برخاست باد

و گرد از دو لشکر برانگیختند

ازان زخم گردان و گرد سیاه

درفش فروزندهٔ کاویان

که افگنده بودند از پشت پیل

بیفشاند از خاک و بسترد پاک

که آن نیزهٔ نامدار گزین

به گردش گرفتند مردان گرد

به شمشیر دستش بینداختند

همی زد به یک دست گرز ای شگفت

بران گرم خاکش فگندند خوار

که بازش ندید آن خردمند پیر

نبرده کیان زاده پور زریر

که آویخت اندر بد روزگار

به پیش پدر باز شد و ایستاد

پس شهریار جهان نیوزار

که نبود چنان از هزاران یکی

به آواز گفت ای گزیده سپاه

جهاندیده و گرد و نیزه گزار

که امروز در پیش مرد آمدست

برافگندنش را همی ساختند

چو پیل دژآگاه و چون نره شیر

تو گفتی همی بر نوردد زمین

دران تاختنها به گرز نبرد

چنان آمده بودش از چرخ برخ

بمرد و نرست اینت فرجام جنگ

که افگنده شد رایگان بر نه چیز

دریغ آن نکو روی و بالای اوی

ز گردان به گردش هزاران هزار

ز روی زمین گرد انگیختند

کزیشان سواری زمانی نخفت

سراپرده ها نیز بربسته شد

به دشت و بیابان همی رفت خون

که بد می توانست رفتن به راه