بتابید خورشید گیهان فروز

همی دید زان کوه گشتاسپ شاه

کجا برنشستند گردان به زین

تو گفتی که بیستونست راست

برو بر نشست آن شه خسروان

ابر پیل بر نای رویین زدند

یلان هم نبردان همی خواستند

بسان تگرگ بهاران درست

چه داند کسی کان شگفتی ندید

ز پیکانهاشان درفشان چو آب

وزان ابر الماس بارد همی

همی تاختند آن برین این بران

زمین سربسر پاک گلگون شده

پس شهریار جهان اردشیر

تو گفتی مگر طوس اسپهبدست

نبود آگه از بخش خورشید و ماه

گذارنده شد بر سلیح کیان

تن پاکش آلوده شد پر ز خون

که بازش ندید آن خردمند شاه

کجا زو گرفتی شهنشاه پزد

به زهر آب داده یکی خنجرا

که آورد خواهد ژیان گور زیر

بکشت از سواران دشمن هزار

که روی زمین گشته بد لاله رنگ

شد آن خسرو شاهزاده فنا

که مانندهٔ شاه بد همچو ماه

به تگ همچو آهو به تن همچو پیل

چو لختی بگردید نیزه بداشت

کجا پیکرش پیکر پیر گرگ

که با گرسنه شیر دندان زنم

بزد ترک را نیزهٔ شاهزاد

به خاک اندر افگنده زرین کمر

بسان یکی کوه بر پشت زین

ز خوبی کجا بود چشمش رسید

ز پشتش سر تیر بیرون گذاشت

بشد روی او باب نادیده باز