فروغ ستاره بشد ناپدید

بزد کوس بر پیل و لشکر کشید

فرود آورید آن گزیده سپاه

به کاخ آرد از باغ بوی گلان

چنانچون بود رسم آزادگان

که شاها به نزدیکی آمد سپاه

که هرگز چنان نامد از ترک و چین

به کوه و در و دشت خیمه زدند

فرستاد و دیده به دیده رسید

سپهبدش را خواند فرخ زریر

بیارای پیلان و لشکر بساز

همی رزم سالار چین خواست کرد

سوار گزیده به اسفندیار

که شیری دلش بود و پیلی برش

برآراست از شیر دل سرکشان

که شیر جهان بود و همتای شاه

چراغ سپهدار خسرو نژاد

غمی گشته از رنج و گشته ستوه

همی کرد زانجا به لشکر نگاه

بیاراست لشکرش را همچنین

جهان آزموده نبرده سوار

که کوس مهین داشت و رنگین درفش

که شیر ژیان نامدی همبرش

بدادش سوار گزین صدهزار

سپاهی بیاراست خوب و گزین

کجا نام خواست و هزارانش نام

نموده همه در جهان دستبرد

همی کرد هر سوی لشکر نگاه

جهاندیده و دیده هر گرم و سرد

رسیده بسی بر سرش سرد و گرم

بران لشکر گشن سالار کرد