چو از بلخ بامی به جیحون رسید

بشد شهریار از میان سپاه

بخواند او گرانمایه جاماسپ را

سر موبدان بودو شاه ردان

چنان پاک تن بود و تابنده جان

ستاره شناس و گرانمایه بود

بپرسید ازو شاه و گفتا خدای

چو تو نیست اندر جهان هیچ کس

ببایدت کردن ز اختر شمار

که چون باشد آغاز و فرجام جنگ

نیامد خوش آن پیر جاماسپ را

که میخواستم کایزد دادگر

مرا گر نبودی خرد شهریار

مگر با من از داد پیمان کند

جهانجوی گفتا به نام خدای

به جان زریر آن نبرده سوار

که نه هرگزت روی دشمن کنم

تو هرچ اندرین کار دانی بگوی

خردمند گفت این گرانمایه شاه

ز بنده میازار و بنداز خشم

بدان ای نبرده کی نامجوی

بدانگه کجا بانگ و ویله کنند

به پیش اندر آیند مردان مرد

جهان را ببینی بگشته کبود

وزان زخم آن گرزهای گران

به گوش اندر آید ترنگا ترنگ

شکسته شود چرخ گردونها

تو گویی هوا ابر دارد همی

بسی بی پدر گشته بینی پسر

نخستین کس نام دار اردشیر

به پیش افگند اسپ تازان خویش

پیاده کند ترک چندان سوار

ولیکن سرانجام کشته شود

دریغ آنچنان مرد نام آورا

پس آزاده شیدسپ فرزند شاه

پس آنگاه مر تیغ را برکشد

بسی نامداران و گردان چین

سرانجام بختش کند خاکسار

بیاید پس آنگاه فرزند من

ابر کین شیدسپ فرزند شاه

بسی رنج بیند به رزم اندرون

درفش فروزندهٔ کاویان

گرامی بگیرد به دندان درفش

به یک دست شمشیر و دیگر کلاه

برین سان همی افگند دشمنان

سرانجام در جنگ کشته شود

پس ازاده بستور پور زریر

بسی دشمنان را کند ناپدید

چو آید سرانجام پیروز باز

بیاید پس آن برگزیده سوار

ز آهرمنان بفگند شست گرد

سرانجام ترکان به تیرش زنند

بیاید پس آن نره شیر دلیر

به پیش اندر آید گرفته کمند

ابا جوشن زر درخشان چو ماه

بگیرد ز گردان لشکر هزار

به هر سو کجا بنهد آن شاه روی

نه استد کس آن پهلوان شاه را

پس افگنده بیند بزرگ اردشیر

بگرید برو زار و گردد نژند

به خاقان نهد روی پر خشم و تیز

چو اندر میان بیند ارجاسپ را

صف دشمنان سر بسر بردرد

همی خواند او زند زردشت را

سرانجام گردد برو تیره بخت

بیاید یکی نام او بیدرفش

نیارد شدن پیش گرد گزین

باستد بران راه چون پیل مست

چو شاه جهان بازگردد ز رزم

بیندازد آن ترک تیری بروی

پس از دست آن بیدرفش پلید

به ترکان برد باره و زین اوی

پس آن لشکر نامدار بزرگ

همی تازند این بر آن آن برین

یلان را بباشد همه روی زرد

برآید به خورشید گرد سپاه

فروغ سر نیزه و تیر و تیغ

وزان زخم مردان کجا می زنند

همه خسته و کشته بر یکدگر

وزان ناله و زاری خستگان

شود کشته چندان ز هر سو سپاه

پس آن بیدرفش پلید و سترگ

همان تیغ زهر آب داده به دست

به دست وی اندر فراوان سپاه

بیاید پس آن فرخ اسفندیار

ابر بیدرفش افگند اسپ تیز

مر او را یکی تیغ هندی زند

بگیرد پس آن آهنین گرز را

به یک حمله از جایشان بگسلد

بنوک سر نیزه شان بر چند

گریزد سرانجام سالار چین

به ترکان نهد روی بگریخته

بیابان گذارد به اندک سپاه

بدان ای گزیده شه خسروان

نباشد ازین یک سخن بیش و کم

که من آنچ گفتم نگفتم مگر

وزان کم بپرسید فرخنده شاه

ندیدم که بر شاه بنهفتمی

چو شاه جهاندار بشنید راز

ز دستش بیفتاد زرینه گرز

به روی اندر افتاد و بیهوش گشت

چو با هوش آمد جهان شهریار

چه باید مرا گفت شاهی و گاه

که آنان که بر من گرامی ترند

همی رفت و خواهند از پیش من

به جاماسپ گفت ار چنینست کار

نخوانم نبرده برادرم را

نفرمایمش نیز رفتن به رزم

کیان زادگان و جوانان من

بخوانم همه سربسر پیش خویش

چگونه رسد نوک تیر خدنگ

خردمند گفتا به شاه زمین

گر ایشان نباشند پیش سپاه

که یارد شدن پیش ترکان چین

تو زین خاک برخیز و برشو به گاه

که داد خدایست وزین چاره نیست

ز اندوه خوردن نباشدت سود

مکن دلت را بیشتر زین نژند

بدادش بسی پند و بشنید شاه

نشست از برگاه و بنهاد دل

از اندیشهٔ دل نیامدش خواب