چو بشنید مهران ز کید این سخن

نه کمتر شود بر تو نام بلند

سکندر بیارد سپاهی گران

چو خواهی که باشد ترا آب روی

ترا چار چیزست کاندر جهان

یکی چون بهشت برین دخترت

دگر فیلسوفی که داری نهان

سه دیگر پزشکی که هست ارجمند

چهارم قدح کاندرو ریزی آب

ز خوردن نگیرد کمی آب اوی

چو آید بدین باش و مسگال جنگ

بسنده نباشی تو با لشکرش

چو بر کار تو رای فرخ کنیم

یکی خانه دیدی و سوراخ تنگ

تو آن خانه را همچو گیتی شناس

که بیدادگر باشد و کژ گوی

ازین پس بیاید یکی پادشا

به دل سفله باشد به تن ناتوان

کجا زیردستانش باشند شاد

دگر آنک دیدی ز کرپاس نغز

نه کرپاس نغز از کشیدن درید

ازین پس بیاید یکی نامدار

یکی مرد پاکیزه و نیکخوی

یکی پیر دهقان آتش پرست

دگر دین موسی که خوانی جهود

دگر دین یونانی آن پارسا

چهارم بیاید همین پاک رای

چنان چارسو از پی پاس را

تو کرپاس را دین یزدان شناس

همی درکشد این ازان آن ازین

دگر تشنه ای کو شد از آب خوش

زمانی بیاید که پاکیزه مرد

به کردار ماهی به دریا شود

همی تشنگان را بخواند برآب

گریزند زان مرد دانش پژوه

به پنجم که دیدی یکی شارستان

پر از خورد و داد و خرید و فروخت

ز کوری یکی دیگری را ندید

زمانی بیاید کزان سان شود

بدیشان بود دانشومند خوار

ستایندهٔ مرد نادان شوند

همی داند آنکس که گوید دروغ

ششم آنک دیدی بر اسپی دو سر

زمانی بیاید که مردم به چیز

نه درویش یابد ازو بهره ای

جز از خویشتن را نخواهند بس

به هفتم که پرآب دیدی سه خم

دو از آب دایم سراسر بدی

ازین پس بیاید یکی روزگار

که گر ابر گردد بهاران پرآب

نبارد بدو نیز باران خویش

توانگر ببخشد همی این بران

شود مرد درویش را خشک لب

دگر آنک گاوی چنان تن درست

چو کیوان به برج ترازو شود

شود کار بیمار و درویش سست

نه هرگز گشاید سر گنج خویش

دگر چشمه ای دیدی از آب خشک

نه زو بردمیدی یکی روشن آب

ازین پس یکی روزگاری وبد

که دانش نباشد به نزدیک اوی

همی هر زمان نو کند لشکری

سرانجام لشکر نماند نه شاه

کنون این زمان روز اسکندرست

چو آید بدو ده تو این چار چیز

چو خشنود داری ورا بگذرد

ز مهران چو بشنید کید این سخن

بیامد سر و چشم او بوس داد

ز نزدیک دانا چو برگشت شاه