جهان گشت بر نامداران سپاه

جهان شد سراسر پر از گفت وگوی

بدانست کش روز کوتاه شد

از ایوان شاهی به هامون برند

که بی رنگ دیدند رخسار شاه

چو بر آتش تیز جوشان شدند

که از رومیان کم شود شهریار

که ویران شود زین سپس مرز روم

رسیدند جایی که بشتافتند

خروشان شویم آشکار و نهان

که ترسنده باشید با رای و شرم

چو خواهید کز جان و تن برخورید

نه با من همی بد کند روزگار

شد آن نامور شاه لشکرشکن

ز فریاد لشکر بدرید گوش

ز مژگان همی خون دل ریختند

هزار اسپ را دم بریدند پست

تو گفتی همی برخروشد زمین

همی ناله از آسمان برگذشت

پراگند بر تنش کافور ناب

خروشان بران شهریار انجمن

نهادند تا پای در انگبین

شد آن سایه گستر دلاور درخت

چه یازی به تخت و چه نازی به گنج

همه دست بر دست بگذاشتند

سخنشان ز تابوت بد یک بسی

که او را جز ایدر نباید نهفت

چه تازند تابوت گرد جهان

که ایدر نهفتن ورا نیست رای

سکندر در آن خاک ریزد که رست

که گر چندگویی نیاید به بن

ز شاهان و پیشینگان یادگار

بدو اندرون بیشه و آبگیر

که آواز او بشنود هر گروه

هم ایدر بدارید تابوت را

شما را بدین رای فرخ نهد

بدان بیشه کش باز خوانند جرم

که تابوت شاهان چه دارید راز

کجا کرده بد روزگاری که زیست

ببردند زان بیشه صندوق تفت