بدانست کامد به تنگی گزند

هرانچش به دل بود با او براند

که آگاهی مرگ نتوان نهفت

زمان چون نکاهد نشاید فزود

که اندر جهان این سخن نیست نو

اگر شهریارست گر مرد خرد

که چون بازگردند زین مرز و بوم

کسی برنگردد ز پیمان تو

کزیشان بدی رومیان را زیان

که گردد بر آن پادشاهی سری

برآساید آن کشور و مرز و بوم

ز گفتار من هیچ مپراگنید

ببخشید بر مردم خیش کار

بود بی گمان زنده نام پدر

که او تازه گرداند آن مرز و بوم

به پیوند با تخمهٔ فیلقوس

بدو تازه کن در جهان یاد من

فرستید نزد پدر ارجمند

عمار بسیچید بااو به راه

که آورده بود او ز پیش پدر

فرستید با او به هندوستان

به بیچارگی دل نهادم به مرگ

کفن بر تنم عنبر آگین کنند

کسی کو بپیچد ز تیمار من

بگیرند و کافور و مشک و عبیر

زبر انگبین زیر دیبای چین

سرآمد سخن چون برآمد روان

نگه دار تا روز من بگذرد

ز توران و ایران و مکران زمین

وز اندازهٔ خویش بیرون بود

که بیدار باشی و روشن روان

که اندر جهان نیست جاوید کس

ببیند چو تنگ اندر آید زمان

سبکسر بود هرک او کهتر است

کنون جان پاکم ز یزدان بخواه

که فریادرس باشدم دست رس

که او نیست از مرگ خسته روان

بفرمود تا بر ستور نوند

که تیره شد آن فر شاهنشهی