بروبر همی روز تاریک شد

نماند کسی از نژاد مهان

نهد پی بران خاک آباد بوم

هم انگه سطالیس را نامه کرد

بفرمودشان تا ببندد میان

ز بدها گمانیش کوته کنند

دل ارسطالیس شد به دو نیم

ز مژگان تو گفتی سر خامه کرد

ز بدکام دستش بباید کشید

از اندیشه درویش را بخش چیز

به گیتی جز از تخم نیکی مکار

به بیچارگی در سرافگنده ایم

برفت و بزرگی کسی را سپرد

که نفرین بود بر تو تا رستخیز

نباشد همان شاه در پیش گاه

سپاه آید از هر سوی هم چنین

اگر کین بسیچد نباشد شگفت

نباید که از باد یابد زیان

به بخش و به سور و به رای و به خوان

بیارای و آغاز کن دفتری

کزیشان جهان یافتی رایگان

کسی را مخوان بر جهان نیز شاه

چو خواهی که لشکر نیاید به روم

به اندیشه و رای دیگر شتافت

کسی را کش از مردمی بود بهر

به جای سزاوار بنشاندند

فزونی نجوید ز دهر اندکی

ملوک طوایف نهادند نام

مهان را به دیدار خود شاد دید

بدو ماند هرکس که دیدش عجب

چو مردم بر و کتف و چون گاو دم

سزد گر نباشد ازان زن نژاد

بدو کرد شاه از شگفتی نگاه

که این بچه در خاک باید نهفت

وزان کودک مرده چندی براند

بپوشید بر خسرو نیک بخت

که گر هیچ ماند سخن در نهفت

نیابید جز کام شیران کفن

بدو گفت کای نامور پیشگاه

بر موبدان و ردان شد درست

بگردد سر پادشاهیت زیر

چنین تا نشیند یکی پیشگاه

همی گفت و آن را نشانه نمود

به رای و به مغزش درآمد کمی

مرا دل پر اندیشه زین باره نیست

زمانه نکاهد نخواهد فزود