پس انگه بجنبید و لشکر براند

بیابان گرفتند و راه دراز

یکی مایه ور باره و شهر دید

کسی کش ز نام و خرد بود بهر

ز حلوان سران تا در شهریار

که ایدر چه بینید چیزی شگفت

ندانیم چیزی که آید به کار

کزین بگذری باد ماند به دست

ز حلوان سوی سند شد با سپاه

همان جنگ را یاور آمد ز هند

به خون ریختن دستها شسته بود

خروش آمد و نالهٔ کرنای

سواری سرافراز با رای و کام

زمین شد ز افگنده بر سان کوه

سکندر سپاه از پس اندر براند

همان تاج زرین و شمشیر و گنج

برفتند گریان به نزدیک شاه

مشور این بر و بوم و بر بد مکوش

خنک آنک گیتی به بد نسپرد

بران خستگان هیچ ننمود چهر

زن و کودک خرد و برنا و پیر

همه روی گیتی ز دشمن بشست

جهاندار و با نامدار انجمن

بیامد بر شهریار جهان

بهاگیر و زیبا چنانچون سزید

دگر پنج را بار دینار کرد

چو باشد درم دل نباشد به غم

ز دیبا و هرجامهٔ بی شمار

همان در ناسفته هفتاد و پنج

نهاد اندرو شست یاقوت زرد

به فرمانبران داد و کرد آفرین

رسیدند با هدیه و با نثار

بر تخت نزدیک بنشاختشان

که پیروزگر باش بر انجمن

برآساید از راه شاه و سپاه

که با تو همیشه خرد باد جفت

ز لشکر جهانی پر آواز گشت