وزان روی لشکر سوی چین کشید

همی راند منزل به منزل به دشت

ز دیبا سراپرده ای برکشید

یکی نامه فرمود پس تا دبیر

نوشتند هرگونه ای خوب و زشت

سکندر بشد چون فرستاده ای

که با او بدی یک دل و یک سخن

سپه را به سالار لشکر سپرد

چو آگاهی آمد به فغفور ازین

پذیره فرستاد چندی سپاه

چو آمد بران بارگاه بزرگ

بیامد ز دهلیز تا پیش اوی

دوان پیش او رفت و بردش نماز

بپرسید فغفور و بنواختش

چو برزد سر از کوه روشن چراغ

فرستادهٔ شاه را پیش خواند

بگفت آنچ بایست و نامه بداد

بران نامه عنوان بد از شاه روم

که خوانند شاهان برو آفرین

جهاندار و داننده و رهنمای

دگر گفت فرمان ما سوی چین

نباید بسیچید ما را به جنگ

چو دارا که بد شهریار جهان

ز خاور برو تا در باختر

شمار سپاهم نداند سپهر

اگر هیچ فرمان ما بشکنی

چو نامه بخوانی بیارای ساو

گر آیی بینی مرا با سپاه

بداریم بر تو همین تاج و تخت

وگر کند باشی به پیش آمدن

ز چیزی که باشد طرایف به چین

هم از جامه و پرده و تخت عاج

ز چیزی که یابی فرستی به گنج

سپاه مرا بازگردان ز راه

چو سالار چین زان نشان نامه دید

بخندید و پس با فرستاده گفت

بگوی آنچ دانی ز گفتار اوی

فرستاده گفت ای سپهدار چین

به مردی و رادی و بخش و خرد

به بالای سروست و با زور پیل

زبانش به کردار برنده تیغ

چو بشنید فغفور چین این سخن

بفرمود تا خوان و می خواستند

همی خورد می تا جهان تیره شد

سپهدار چین با فرستاده گفت

چو روشن شود نامه پاسخ کنیم

سکندر بیامد ترنجی به دست

چو خورشید برزد سر از برج شیر

سکندر به نزدیک فغفور شد

بپرسید زو گفت شب چون بدی

ازان پس بفرمود تا شد دبیر

مران نامه را زود پاسخ نوشت

نخست آفرین کرد بر دادگر

خداوند فرهنگ و پرهیز و دین

رسید این فرستادهٔ چرب گوی

سخنهای شاهان همه خواندم

ز دارای داراب و فریان و فور

که پیروز گشتی بریشان همه

تو داد خداوند خورشید و ماه

چو بر مهتری بگذرد روزگار

چو فرجامشان روز رزم تو بود

تو زیشان مکن کشی و برتری

کجا شد فریدون و ضحاک و جم

من از تو نترسم نه جنگ آورم

که خون ریختن نیست آیین ما

بخوانی مرا بر تو باشد شکست

فزون زان فرستم که دارای منش

سکندر به رخ رنگ تشویر خورد

به دل گفت ازین پس کس اندر جهان

ز ایوان بیامد به جای نشست

سرافراز فغفور بگشاد گنج

نخستین بفرمود پنجاه تاج

ز سیمین و زرینه اشتر هزار

ز دیبای چینی و خز و حریر

هزار اشتر بارکش بار کرد

ز سنجاب و قاقم ز موی سمور

بیاورد زین هر یکی ده هزار

گرانمایه صد زین به سیمین ستام

ببردند سیصد شتر سرخ موی

یکی مرد با سنگ و شیرین سخن

بفرمود تا با درود و خرام

که یک چند باشد به نزدیک چین

فرستاده شد با سکندر به راه

چو ملاح روی سکندر بدید

چو دستور با لشکر آمدش پیش

سپاهش برو خواندند آفرین

بدانست چینی که او هست شاه

سکندر بدو گفت پوزش مکن

ببود آن شب و بامداد پگاه

فرستاده را چیز بخشید و گفت

برو پیش فغفور چینی بگوی

گر ایدر بباشی همی چین تراست

بیاسایم ایدر که چندین سپاه

فرستاده برگشت و آمد چو باد