چو آمد سخنهای دارا براند

به خوبی به پیوند گفتار نو

چو دیدی ز ما کن برو آفرین

یکی تاج پر گوهر شاهوار

صد اشتر ز هر گونه دیبا به زر

به بدره درون کن ز بهر نثار

دگر هرچ باید همه سر به سر

بر آیین خوبان خسروپرست

ز راه و ز آیین شاهان مکاه

ده از فیلسوفان شیرین زبان

پذیره شدندش فراوان مهان

خود و نامداران به آیین خویش

که بر چشم گنج درم گشت خوار

همه نامداران شدند انجمن

که شد در جهان روی بازار تیز

ز زرین و سیمین وز رنگها

ز افگندنی و پراگندنی

ز شمشیر هندی به زرین نیام

ز گوپال و ز خنجر هندوان

کسی در جهان بیشتر زان ندید

چهل مهد زرین بیاراستند

نشست اندرو روشنک شادمان

درم بود و دینار و اسپ و سپاه

پر از خنده لبها و دل پر ز خون

ز بر مشک سارا همی بیختند

سکندر بدو کرد چندی نگاه

تو گفتی خرد پروریدش به مهر

سکندر بروبر همی جان فشاند

همی رای زد شاه بر بیش و کم

خردمندی و شرم و شایستگی

ز دینار وز گوهر شاهوار

به شاهی برو خواندند آفرین

به هر جای ویرانی آباد شد