یکی باد سرد از جگر برکشید

که بد ریخته زیر خاک اندرون

همه خون ز مژگان به رخ برفشاند

سخنهای با مغز و فرخ نوشت

جهاندار دادار پروردگار

کزویست پرخاش و آرام و مهر

زبان را به نام وی آراستیم

سر گاه او چوب تابوت گشت

بزرگی و پیروزی و خسروی

برین آشکارا ندارم نهان

که از جان تو شاد بادا سپهر

مکافات بدخواه جانوشیار

به گیتی درنگش نباشد بسی

بسی روز با پند بگذاشتی

نجوید کس از تاجور بندگی

چو خورشید شد ماه ما را توی

همیشه بر ایوانها نام تو

دل ما بدان آرزو شاد کرد

به فرمان و رایت سرافگنده ایم

یکی خوب پاسخ بسان بهشت

سر از رای او کس نیارد کشید

به پهلو نژادان جنگاوران

نپیچد کسی سر ز پیمان تو

ز گنجش ز هرگونه ای بهره داد

همه یاد کرد آنچ دید و شنید

تو گفتی که زنده ست بر گاه شاه

به آرام تاج کیی بر نهاد