بزرگان بیدار دل را بخواند

که آن را میان و کرانه ندید

پر از باغ و میدان و ایوان و کاخ

به نزدیک آن چشمه شد بی سپاه

چو از بخشش پهلوان کرد یاد

فرو شد بران چشمهٔ لاژورد

که خورشید گشت از جهان ناپدید

دلی پر ز اندیشه های دراز

پس اندیشه بر آب حیوان نهاد

نخست از میان سپه برگزید

بیامد دمان تا چه بیند شگفت

یکی پیش رو چست بر پای کرد

سر نامداران آن انجمن

دل و جان سپرده به پیمان اوی

یکی تیز گردان بدین کار دل

بسی بر پرستش درنگ آوریم

به یزدان پناهد ز راه خرد

بتابد شب تیره چون بیند آب

نگهبان جان و تن خویش باش

به تاریک اندر شوم با سپاه

بدین آشکارا چه دارد نهان

نمایندهٔ رای و راه من اوست

خروش آمد الله اکبر ز دشت

خورشها ز هرگونه بگذاشتی

کسی را به خوردن نجنبید لب

پدید آمد و گم شد از خضر شاه

سر زندگانی به کیوان کشید

نگهدار جز پاک یزدان نجست

ستایش همی بافرین بر فزود