وزان روی لشکر به مغرب کشید

بدو اندرون مردمانی سترگ

همه در خور جنگ روز نبرد

دو تا گشته و دست بر سر شدند

که ایدر چه دارد شگفتی نشان

که ای شاه نیک اختر و شهرگیر

کزان آب کس را ندیدیم بهر

بران ژرف دریا شود ناپدید

شود آشکارای گیتی نهان

شنیدم که هرگز نیاید به بن

بدو در یکی چشمه گوید که هست

همی آب حیوانش خواند به نام

که هرک آب حیوان خورد کی مرد

بشوید برآن تن بریزد گناه

بدو اندرون چون رود چارپای

کزان راه بر کره باید نشست

سراسر به لشکرگه آرد گله

همه چار سال از در کارزار