وزان جایگه رفت خورشیدفش

ز مردم زمین بود چون پر زاغ

تناور یکی لشکری زورمند

چو از دور دیدند گرد سپاه

سپاه انجمن شد هزاران هزار

به سوی سکندر نهادند سر

به جای سنان استخوان داشتند

به لشکر بفرمود پس شهریار

برهنه به جنگ اندر آمد حبش

بکشتند زیشان فزون از شمار

ز خون ریختن گشت روی زمین

چو از خون در و دشت آلوده شد

چو بر توده خاشاکها برزدند

چو شب گشت بشنید آواز گرگ

یکی پیش رو بود مهتر ز پیل

ازین نامداران فراوان بکشت

بکشتند فرجام کارش به تیر

وزان جایگه تیز لشکر براند