رها گشته از شاه دانش پژوه

نبرداشت هرگز دل از آرزوی

ز ایوان بیامد به نزدیک شاه

همه گرد بر گرد او رسته بود

به زر اندرون چند گونه گهر

دو فرزند بایسته در پیش اوی

نهاده به گفتار قیدافه گوش

که ای شاه نیک اختر و دادگر

شود شاد و خشنود با رهنمون

ور از دشمنان نیز نشماردش

برآنم که روشن روان من اوست

که او را بزرگی بر افزون کنم

که پیدا کن اکنون نهان از نهفت

چه رانی تو از شاه و دستور کیست

به نزد تو شد بودن من دراز

وگر دیر مانی بیارم سپاه

نه زور و نه شاهی نه گنج و نه بخت