بخندید قیدافه از کار اوی

بدو گفت کای خسرو شیرفش

نه از فر تو کشته شد فور هند

که برگشت روز بزرگان دهر

به مردی تو گستاخ گشتی چنین

همه نیکویها ز یزدان شناس

تو گویی به دانش که گیتی مراست

کجا آورد دانش تو بها

بدوزی به روز جوانی کفن

مرا نیست آیین خون ریختن

چو شاهی به کاری توانا بود

چنان دان که ریزندهٔ خون شاه

تو ایمن بباش و به شادی برو

کزین پس نیابی به پیغمبری

ندانم کسی را ز گردنکشان

نگاریده هم زین نشان بر حریر

برو راند هم حکم اخترشناس

چو بخشنده شد خسرو رای زن

تو تا ایدری بیطقون خوانمت

بدان تا نداند کسی راز تو

فرستمت بر نیکوی باز جای

به پیمان که هرگز به فرزند من

نباشی بداندایش گر بدسگال

سکندر شنید این سخن شاد شد

به دادار دارنده سوگند خورد

که با بوم و بارست و فرزند تو

نسازم جز از خوبی و راستی

چو سوگند شد خورده قیدافه گفت

چنان دان که طینوش فرزند من

یکی بادسارست داماد فور

که تو با سکندر ز یک پوستی

که او از پی فور کین آورد

کنون شاد و ایمن به ایوان خرام