بدید آن سپه این سپه را ز دور

برفتند گردان پرخاشجوی

همه لشکر فور برهم زدند

بجنبید ازان کاهنین بد سپاه

برفتند با لشکر از جای تیز

به زخم آوریدند پیلان به جوش

بماندند زان پیلبانان شگفت

همان ژنده پیلان گردن فراز

همی تاخت بر سان باددمان

سپه را نماند آن زمان جای جنگ

فرود آمد اندر میان دو کوه

همی داشت لشکر ز دشمن نگاه

جهان شد بسان بلور سپید

دم نای سرغین و رویینه خم

سنانها به ابر اندر افراختند

یکی تیغ رومی گرفته به کف

که او را بخواند بگوید ز دور

به دیدار جوید همی با تو راه

اگر دادگویی بدان بگرود

به پیش سپاه آمد از قلب تفت

دو لشکر شکسته شد از کارزار

همی نعل اسپ استخوان بسپرد

سخن گوی و با مغز دو پهلوان

وگر زنده از رزم برگشته اند

وگر زنده از رزم برگشتن است

چو باید که کشور به چنگ آوریم

بدو ماند این لشکر و تاج و تخت

خریدار شد رزم او را به سور

یکی باره چون اژدهای دلیر

سلیحی سبک بادپایی دژم

بگردیم یک با دگر بی سپاه

بگشتند چندان میان دو صف

یکی کوه زیر اژدهایی به دست

غمی شد دل از جان خود برگرفت

خروشی برآمد ز پشت سپاه

بران سو کشیدش دل و چشم و گوش

بزد تیغ تیزی بران شیر مرد

ز بالا به خاک اندر آمد تنش

برفتند گردان لشکر دمان

که آواز او برگذشتی ز ابر

زمین آهنین شد هوا آبنوس

به تنگی به روی اندر آورده روی

سر مایهٔ مرز هندوستان

تن پیلوارش به چاک اندرست

چنین زخم شمشیر و چندین درنگ

ازو جست باید همی رزم و سور

به آواز گشتند همداستان

بر و تنش کرده به شمشیر چاک

فرو ریختند آلت کارزار

پر از ناله و خاک بر سر شدند

به خوبی ز هرگونه آواز داد

شما را به غم دل نباید سپرد

بکوشم که غم نیز بیرون کنم

حرامست بر لشکرم رنج اوی

بکوشم که با تخت و افسر کنم

بران جشن ماتم برین جشن سور

بخواهد که مانی بدو در به رنج

تو رنجی چرا ماند باید به کس

ببخشید گنجش همه بر سپاه

ز هندوستان پهلوانی سترگ

که دینار هرگز مکن در نهفت

بدین تاج و تخت سپنجی مناز

گهی درد و خشمست و گه کام و سور

بیاراست گردان کشورش را