هم انگه ز لشکر سران برگزید

به دانش کهن گشته و سال نو

که روی زمین جز به دریا نماند

تو گفتی جز آن بر زمین نیست راه

به دل آتش جنگ جویان بکشت

ازان راه دشوار و پیکار تند

گروهی برفتند نزدیک شاه

سپاه ترا برنتابد زمین

نه فغفور چینی نه سالار سند

بدین مرز بی ارز و زین گونه راه

که شاید به تندی برو رزم جست

سوار و پیاده نیابند راه

به هرجای بر لشگر بدگمان

به سیری نیامد کس از جان خویش

نکردست کس جنگ با آب و سنگ

برآشفت و بشکست بازارشان

ز رومی کسی را نیامد زیان

کسی از شما باد جسته ندید

دل اژدها را به پی بسپرم

نپردازد از بن به رزم و به سور

نخواهم که رومی بود نیک خواه

سپه سوی پوزش نهادند روی

زمین جز به فرمان او نسپریم

پیاده به جنگ اندر آید سپاه

نشیبی ز افگنده بالا کنند

اگر چرخ بار آورد کوه سنگ

چو آزار گیری ز ما جان تراست

یکی رزم را دیگر افگند بن

که بودند با آلت کارزار

زره دار مردان جنگاوران

یکی قلب دیگر همان چل هزار

دلیران و خنجرگزاران مصر

هرانکس که بود از در کارزار

هرانکس که بود از نژاد کیان

سواران شایسته و لشکری

همه رزمجوی و همه نامدار

در و دشت گردد به کردار کوه

جهاندیده و نامور بخردان

پژوهندهٔ روزگار نبرد

گزین کرد جای از در رزمگاه

زمین از پی پیل چون کوه گشت

پس پشت گردان و در پیش پیل

برفتند نزدیک شاه جهان

که او اسپ را بفگند از دو میل

نه چون شد بود راه بازآمدن

ز گردون مر او را زحل یاورست

به چشم جهانجوی بگذاشتند

یکی پیل کردند پیشش ز موم

که آرد یکی چارهٔ این به جای

یکی چاره جستند بر بیش و کم

هرانکس که استاد بود اندران

فزون بود مرد از چهل بار سی

سوارش ز آهن ز آهنش زین

سوار و تن باره بفروختند

درونش پر از نفط کرده سیاه

خردمند را سودمند آمدش

ز آهن بکردند اسپ و سوار

که دیدست شاهی ز آهن سپاه

که جز با سواران جنگی نماند