برآشفت زان نامدار بزرگ

به پالیز کینه درختی بکشت

بباید که باشیم با ترس و باک

که بیچاره باشد خداوند لاف

خرد را بر مغزت آزرم نیست

تو نیز آن هم آغاز و بردار شور

کزو گشته بد چرخ گردنده سیر

نسازند با پند آموزگار

بر آنی که شاهانت گشتند صید

نیامد بما زان کیان کهن

که از قیصران کس نکردیم یاد

دل و بخت با او ندیدیم راست

همیدون به بازی زمان دادمش

سر بخت ایرانیان گشته شد

چرا شد خرد در سرت ناپدید

که با مات کوتاه باشد سخن

که پیشت ببندند بر باد راه

نهان تو چون رنگ آهرمنست

بترس از گزند و بد روزگار

منقش دلت را بیاراستیم