به قنوج شد گنجش آنجا بماند

یکی نامه فرمود پر جنگ و شور

فروزندهٔ آتش و نعم و بوس

بلند اختر و لشکر آرای سند

کجا بود و باشد همیشه به جای

بماند بدو کشور و تاج و تخت

نتابد برو آفتاب بلند

چه دادست ما را بدین تیره خاک

ز دیهیم وز تخت شاهنشهی

کسی دیگر آید کزو بر خورد

بدین مرکز ماه و پرگار تنگ

بی آزار کن رای تاریک تو

مزن رای با موبد و رهنمای

که بر چاره گر کار گردد دراز

بلندی گزینی و کنداوری

گزیده دلیران کنداوران

پشیمانی آید ترا زین درنگ

نویسنده از نامه پردخته شد

بجستند پیدا یکی نامجوی

گهی رزم گفتی گهی بزم و سور

بگفتند با فور گردن فراز

بر تخت نزدیک بنشاندند