بفرمود تا رفت پیشش پزشک

سر دردمندی بدو گفت چیست

بدو گفت هر کس که افزون خورد

نباشد فراوان خورش تن درست

بیامیزم اکنون ترا دارویی

که همواره باشی تو زان تن درست

همان آرزوها بیفزایدت

همان یاد داری سخنهای نغز

شوی بر تن خویشتن کامگار

همان رنگ چهرت به جای آورد

نگردد پراگنده مویت سپید

سکندر بدو گفت نشنیده ام

گر آری تو این نغز دارو به جای

خریدار گردم ترا من به جان

ورا خلعت و نیکویها بساخت

پزشک سراینده آمد به کوه

ز دانایی او را فزون بود بهر

گیاهان کوهی فراوان درود

ازو پاک تریاکها برگزید

تنش را به داروی کوهی بشست

چنان شد که او شب نخفتی بسی

به کار زنان تیز بودی سرش

ازان سوی کاهش گرایید شاه

چنان بد که روزی بیامد پزشک

بدو گفت کز خفت و خیز زنان

برآنم که بی خواب بودی سه شب

سکندر بدو گفت من روشنم

پسندیده دانای هندوستان

چو شب تیره شد آن نبشته بجست

همان نیز تنها سکندر بخفت

به شبگیر هور اندر آمد پزشک

بینداخت دارو به رامش نشست

بفرمود تا خوان بیاراستند

بدو گفت شاه آن چرا ریختی

ورا گفت شاه جهان دوش جفت

چو تنها بخسپی تو ای شهریار

سکندر بخندید و زو شاد شد

وزان پس ز داننده دل کرد شاد

بزرگان و اخترشناسان همه

وزانجا بیامد سوی خان خویش

چو برزد سر از کوه روشن چراغ

سکندر بیامد بران بارگاه

فرستاده را دید سالار بار

یکی بدره دینار و اسپی سیاه

پزشک خردمند را داد و گفت