چو شد کار آن سرو بن ساخته

بپردخت ازان پس به داننده مرد

پر از روغن گاو جامی بزرگ

که این را به اندامها در بمال

بیاسای تا ماندگی بفگنی

چو دانا به روغن نگه کرد گفت

بجان اندر افگند سوزن هزار

به سوزن نگه کرد شاه جهان

بفرمود تا گرد بگداختند

سوی مرد دانا فرستاد زود

به ساعت ازان آهن تیره رنگ

ببردند نزد سکندر به شب

سکندر نهاد آینه زیر نم

بر فیلسوفش فرستاد باز

خردمند بزدود آهن چو آب

ز دودش ز دارو کزان پس ز نم

سکندر نگه کرد و او را بخواند

سخن گفتش از جام روغن نخست

چنین گفت با شاه مرد خرد

تو گفتی که از فیلسوفان شهر

به پاسخ چنین گفتم ای پادشا

چو سوزن پی و استخوان بشمرد

به پاسخ به دانا چنین گفت شاه

به بزم و به رزم و به خون ریختن

سخن های باریک مرد خرد

ترا گفتم این خوب گفتار خویش

سخن داند از موی باریکتر

تو گفتی برین سالیان برگذشت

چگونه به راه آید این تیرگی

ترا گفتم از دانش آسمان

ازان پس که چون آب گردد به رنگ

پسند آمدش تازه گفتار اوی

بفرمود تا جامه و سیم و زر

به دانا سپردند و داننده گفت

که یابم بدو چیز و بی دشمنست

به شب پاسبانان نخواهند مزد

خرد باید و دانش و راستی

مرا خورد و پوشیدنی زین جهان

که دانش به شب پاسبان منست

به بیشی چرا شادمانی کنم

بفرمای تا این برد باز جای

سکندر بدو ماند اندر شگفت

بدو گفت زین پس مرا بر گناه

خریدارم این رای و پند ترا