بیامد به نزدیک پیران روم

بدیدند با رنج دیده سوار

بران نامور بارگاه آمدند

که از رنج اسکندر آزاد شد

چو پیغام آن شاه خودکامه را

خردمند و گویا و روشن روان

گزین کرد ازان یاره و تاج و گاه

ز چیزی که شایسته تر برگزید

همان جامه و گوهر شاهوار

صد اشتر ز گنج درم بار بود

برو بافته زر و چندی گهر

به پیلی گرانمایه تر زین نهاد

همی رفت با فیلسوف و پزشک

همه سرکشان از می جام مست

یکی تاج بر سر ز مشک سیاه

ز دیدار او شاد شد ناتوان

نشایست کردن به مه بر نگاه

سر زلف را تاب داده به خم

تو گفتی که از ناز دارد سرشت

همان موی و روی و سر و پای اوی

همی آفرین خواند اندر نهان

بران گونه بالا و چهر آفرید

بران لشکر روم موبد بدند

به رسم مسیحا و پیوند راست

که شد ماه را راه رفتن به رنج